Από Κάπου στα δυτικά της Αφρικής βρίσκεται μια οριζόντια λωρίδα γης περικυκλωμένη από τη Σενεγάλη. Αυτή είναι η Γκάμπια, μια από τις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη. Ένας στους δυο κατοίκους της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ σε κάποιες περιοχές το ποσοστό αυτό ξεπερνάει το 70%. Όταν το 2014 ο Σείκ Σίμπι έφτασε σε ηλικία που μπορούσε να αντιληφθεί επακριβώς τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα για το μέλλον του, πήρε τη μεγάλη απόφαση να αφήσει τη μητέρα του και τα αδέρφια του και να αναζητήσει μια καλύτερη προοπτική ζωής στην Ευρώπη.
Με ένα μόνο σακίδιο στην πλάτη έζησε πέντε μέρες στην καρότσα ενός παλιού εργατικού που διέσχιζε κάθετα την έρημο Σαχάρα. Στη συνέχεια έμεινε για λίγους μήνες στην Τρίπολη της Λιβύης, δουλεύοντας ως βοηθός μπογιατζή, και τελικά πέρασε στην Ευρώπη με ένα ταλαιπωρημένο σαπιοκάραβο που τον παράτησε, μαζί με μερικούς εκατοντάδες άλλους απελπισμένους σαν κι αυτόν, στη Λαμπεντούζα, ένα ιταλικό νησί κάτω από τη Σικελία. Όλα αυτά τα έκανε σε ηλικία 16 ετών. Ολομόναχος.
Μετά την άφιξη του στην Ιταλία, οι Αρχές τον μετέφεραν σε ένα Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών στη Βερόνα, μια από τις πιο συντηρητικές πόλεις της Ιταλίας. Όταν οι υπεύθυνοι του κέντρου τον ρώτησαν τι δεξιότητες έχει, ώστε να μπορέσουν να τον βοηθήσουν να βρει μια δουλειά, αυτός, εμποτισμένος ακόμα με την εφηβική αθωότητα, τους απάντησε ότι είναι πολύ καλός τερματοφύλακας. Λίγο καιρό μετά κατευθυνόταν προς τα ανατολικά της πόλης, εκεί που έχει την έδρα της η Βίρτους Βερόνα.
Ο τερματοφύλακας Σείκ Σίμπι με τους νέους του φίλους στην Ευρώπη
Η Βίρτους ιδρύθηκε το 1921 και για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της αγωνιζόταν σε αυτό το επίπεδο που χαϊδευτικά αποκαλούμε “τοπικό”. Σε μια πόλη 700.000 κατοίκων που για χρόνια είχε δυο μεγάλες ομάδες με σταθερή παρουσία στη Σέριε Α, δεν υπήρχε αρκετός χώρος για έναν τρίτο λαοφιλή σύλλογο. Η Βίρτους όμως εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό. Σε κάτι παραπάνω από μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα που εκπροσωπεί μια μικρή γειτονιά.
Με την πάροδο του χρόνου ο σύλλογος κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ανθρώπους που δεν βλέπουν το ποδόσφαιρο ως κάτι αποκομμένο από την κοινωνία. Σε εκείνη τη γωνιά της Βερόνα η αλληλεγγύη είναι η λέξη κλειδί και όλοι οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας. Παρά το αντικειμενικά μικρό μέγεθος της και τις περιορισμένες σε κάποιες περιπτώσεις δυνατότητες της, η Βίρτους κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει την τοπική κοινωνία αλλά και τους «ξένους» και τους λιγότερο προνομιούχους που καταλήγουν εκεί ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ή για μια δεύτερη ευκαιρία.
Οι αρχές αυτές έχουν αποτυπωθεί σε μια δήλωση του Σινιμπάλντο Νοτσίνι, που βρέθηκε στη θέση του προέδρου για μια εικοσαετία στα 60s και τα 70s:
“Ο βασικός μας στόχος είναι να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους με τη βοήθεια του αθλητισμού και να βοηθήσουμε τα παιδιά να διασκεδάσουν μέσω του παιχνιδιού. Αν βρούμε και κάποιους καλούς αθλητές ανάμεσά τους, αυτό είναι απλώς ένα είδος ανταμοιβής. Ο βασικός σκοπός λειτουργίας του συλλόγου ξεπερνά το ποδόσφαιρο. Οι επιτυχίες δεν μετρούνται τόσο σε νίκες, όσο στη δημιουργία και ανάπτυξη των κοινωνικών αξιών που θεωρούμε σημαντικές.”
Για να πετύχει αυτούς τους στόχους η Βίρτους έχει καθιερώσει διάφορα προγράμματα. Εδώ και πολλά χρόνια (η αρχή έγινε στα 90s όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι πρώτοι οικονομικοί μετανάστες από την Αλβανία) ο σύλλογος δοκιμάζει και βοηθήσει κατά διαστήματα μετανάστες και πρόσφυγες από διάφορες χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, πρώην φυλακισμένους που ψάχνουν μια νέα αρχή αλλά και πρώην τοξικομανείς που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της αποκατάστασης και αναζητούν τρόπους επανένταξης στην κοινωνία.
Επίσης, κάθε Πέμπτη εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια οργανώνει ένα μεγάλο φαγοπότι, όπου όλοι, ανεξαρτήτως θέσης στην ιεραρχία, τρώνε μαζί (σύμφωνα με τον πρόεδρο “ξεκίνησε από το γκαράζ μου, όπου η μάνα μου μαγείρευε ριζότο για όλους, και αργότερα μεταφέρθηκε σε ένα εστιατόριο της περιοχής που μας στηρίζει”), ενώ μια φορά το χρόνο όλη η ομάδα πραγματοποιεί ένα ταξίδι στο εξωτερικό που συνήθως συνδυάζει διασκέδαση με εκπαίδευση. Στη λίστα των προορισμών βρίσκουμε την Τυνησία, τον Παναμά, τη Βραζιλία, τη Τζαμάικα, τη Δομινικανή Δημοκρατία, τις ΗΠΑ αλλά και ακόμα πιο περίεργα μέρη.
Σχόλια