Από Από τις σχολικές καταλήψεις του 1998 θυμάμαι δύο πράγματα. Το “κάτσε καλά Γεράσιμε” που τραγουδούσαμε για τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του Αρσένη και τους μαραθωνίους Championship Manager -νυν Football Manager- που έκανα κατά η διάρκεια των καταλήψεων εκείνης της χρονιάς.
Μετά την πρώτη εβδομάδα καταλήψεων, φαινόταν ότι η κατάσταση είχε σοβαρέψει και ότι οι καταλήψεις θα συνεχιζόντουσαν επ’ άπειρον. Έτσι κι εγώ -ως γνήσιο “αγωνιζόμενο” νιάτο- πήγαινα κάθε Δευτέρα πρωί στο σχολείο -δεν είχαμε κινητά τότε- έβλεπα πως το πανό της κατάληψης φιγουράριζε ακόμα στην καγκελόπορτα του λυκείου και γύρναγα στο σπίτι σκεφτόμενος στη διαδρομή αν ο “Natipong Sritong-In” ήταν ο κατάλληλος στράικερ για να οδηγήσει την Cambridge United από την 4η κατηγορία της Αγγλίας στα σαλόνια της Premier League.
Ανοίγω παρένθεση γιατί γκουγκλάροντας το όνομα του Ταϊλανδού “wonderkid” του “Championship Manager 2” ήρθα αντιμέτωπος με αυτές τις πληροφορίες: Μετά από μια επιτυχημένη καριέρα στην Εθνική Ταϋλάνδης με 25 γκολ σε 55 εμφανίσεις ο Natipong παράτησε το ποδόσφαιρο και το έριξε στο γκολφ.
Ο Natipong Sritong-In υπήρξε! Δεν ήταν αποκύημα της αρρωστημένης φαντασίας των σχεδιαστών του παιχνιδιού.
Πάμε πίσω στις καταλήψεις του ’98. Έπαιζα, λοιπόν, “CM” από όταν έμπαινα στο σπίτι μέχρι το απόγευμα που είχα αγγλικά με ένα διάλειμμα για μεσημεριανό και καμιά τουαλέτα όταν η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο ή όταν φόρτωνε η νέα σεζόν. Πέρα από τους πανηγυρισμούς στο μπαλκόνι για κάμποσα γκολ στο 90′ και τα σπασμένα πληκτρολόγια και ποντίκια λόγω της ακύρωσης γκολ της ομάδας μου ως οφσάιντ, οι μαραθώνιοι μου στο “CM” είχαν στοιχειωθεί από μία βασανιστική σκέψη-επιθυμία: “Πόσο πιο γαμάτο θα ήταν να μπορούσαμε να βλέπαμε τους αγώνες της ομάδας μας, αντί να βλέπουμε μόνο τον σχολιασμό”;
Τα χρόνια πέρασαν η εταιρεία που έβγαζε το παιχνίδι μας έκανε τη χάρη και το Football Manager πλέον έχει φτάσει στο σημείο να έχει 3D αναπαράσταση του αγώνα, ενώ έχει επιλογές και γραφικά που δεν είχαμε ούτε καν ονειρευτεί. Και όμως, όσοι αγαπήσαμε τα “CM” της προηγούμενης χιλιετίας το νοσταλγούμε και νιώθουμε ότι αρκετά πράγματα μας λείπουν ακόμα και αν δεν μοιάζουν όλα θετικά. Πάμε να δούμε μερικά από αυτά:
-Στις πρώτες εκδόσεις του το παιχνίδι διέθετε μόνο το αγγλικό και το σκωτσέζικο πρωτάθλημα. Για να παίξεις κάποιο άλλο πρωτάθλημα όπως π.χ. το Campionato έπρεπε να αγοράσεις το cd με το συγκεκριμένο add-on. Έτσι έδινες βάση στο κάθε πρωτάθλημα ξεχωριστά και δεν το άφηνες απλά να τρέχει στο background για να μπορείς να παίρνεις τους παίκτες του.
-Η συσκευασία κασετίνα τύπου μουσικού άλμπουμ. Έτσι και αλλιώς και το “CM” τέχνη ήταν.
-Μπορούσες να ξεκινήσεις αγώνα χωρίς να έχεις επιλέξει 11 παίκτες. Από την βιασύνη μου έχω ξεκινήσει παιχνίδι χωρίς τερματοφύλακα.
-Τα θρυλικά backgrounds που εμφανιζόντουσαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως αυτό:
Αυτοί οι κύριοι βρίσκονταν “πίσω” από κάμποσες χαρές, μεταγραφές, απολύσεις μας.
-Το cheat με βάση το οποίο αν έβαζες το όνομα του προπονητή μιας εθνικής ομάδας, ως δικό σου όνομα, την αναλάμβανες αμέσως, ακόμα κι αν ήταν η πρώτη σου σεζόν στο παιχνίδι.
-Η κάψα που είχαμε να μπει στο παιχνίδι και το ελληνικό πρωτάθλημα.
-Τα χαρτιά δίπλα στο pc στα οποία είχαμε σημειωμένα τα “wonderkids” της εποχής. Δεν ήταν ακόμα διαδεδομένο το ίντερνετ.
-Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ανακάλυψη κάθε “wonderkid” να μας κάνει να νιώθουμε οι μεγαλύτεροι σκάουτ του πλανήτη.
-Για να έκανες καριέρα στα τότε “CM”, αρκούσε η αγάπη για το άθλημα. Για να κάνεις καριέρα τώρα, πρέπει να έχεις διατελέσει βοηθός του Μουρίνιο.
-Το φόρτωμα κάθε καινούργιας σεζόν ήταν τόσο χρονοβόρο που σου έδινε τη δυνατότητα να κάνεις μπάνιο, να φας και να κάνεις όλες τις ασκήσεις για την επόμενη μέρα στο σχολείο.
-Για τον παραπάνω λόγο δεν ξεκινούσες πέντε σεζόν μέσα σε μια μέρα, με αποτέλεσμα να στηρίζεις το έργο σου στην κάθε ομάδα όσο περισσότερο μπορούσες.
-Ότι μας δίδαξε το σύστημα “christmas tree”.
-Η ηδονή της μπάρας που αναβόσβηνε κάθε φορά που η ομάδα σου έβαζε γκολ, δεν μπορεί να αντικατασταθεί, ακόμα και με αναπαράσταση του γκολ σε 4 διαστάσεις.
-Μας έκανε πρώτο να μισήσουμε τα αυτογκόλ (own goals) περισσότερο και από αυτά που έχουμε βάλει οι ίδιοι στην πραγματικότητα.
-Μάθαμε γεωγραφία μέσα από το παιχνίδι.
-Οι σκαόυτς δεν είχαν όνομα και δεν τους επέλεγες. Λέγονταν “League Scout 1,2,3”, “euro scout” και “world scout”.
-Μάθαμε να διαβάζουμε (τον σχολιασμό ενός αγώνα) σε ταχύτητες που δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να πιάσει το ανθρώπινο μάτι. Από την άλλη παραπονιόμαστε που δεν προλαβαίνουμε τους υπότιτλους σε ξενόγλωσσες ταινίες.
-Οι τόσοι πολλοί ταυτόχρονοι τραυματισμοί παικτών σε συνδυασμό με τις κλήσεις από εθνικές που δεν σου έδιναν τη δυνατότητα να συμπληρώσεις την αποστολή της ομάδας και έπαιρνες παίκτες από τις ρεζέρβες.
-Τα απανωτά γκολ που έτρωγες μετά από γκολ που έβαζες. Υπήρχαν φορές που δεν προλάβαινες να καθίσεις από τον πανηγυρισμό και το είχες φάει.
-Οι διαπραγματεύσεις για την απόκτηση ενός παίκτη ήταν τύπου: “Τόσα δίνω, πόσα θες”; και δεν ενδιαφερόμασταν αν ο εκάστοτε μεταγραφικός μας στόχος είχε πρόβλημα με κάποιον από τους επόμενους συμπαίκτες του ή τα εγχώρια ΜΜΕ.
-Δεν υπήρχαν τόσοι ξερόλες που ισχυριζόντουσαν ότι πήραν την x ομάδα από την 7η κατηγορία και την οδήγησαν σε 5 συνεχόμενες κατακτήσεις Champions League.
-Τα συστήματα ήταν πιο απλά. Τώρα πρέπει να είσαι πυρηνικός φυσικός για να ετοιμάσεις την ομάδα σου για έναν αντίπαλο. Και μετά από μία ώρα στησίματος, πρέπει να την αλλάξεις για το επόμενο ματς (προφανώς και δεν τα αφήνω στον βοηθό).
-Δεν υπήρχε αυτή η γελοιότητα με τις συνεντεύξεις Τύπου ή οι διάλογοι με τη διοίκηση και οι στημένες επιλογές απάντησης που σου δίνει.
-Τα σπαρταριστά bugs του παιχνιδιού. Το αγαπημένο μου “wonderkid” ήταν ο, γνωστός από το πέρασμα του από την Ελλάδα, Ibrahima Bakayoko και τον αγόραζα σχεδόν πάντα από την Μονπελιέ. Μου έχει τύχει να ξεκινήσω χρονιά και να μου τον εμφανίσει διπλό στην γαλλική ομάδα, με αποτέλεσμα να τον αγοράσω δύο φορές και να τον έχω διπλό!
Πηγή: Contra
Σχόλια