Από Με μια καριέρα γεμάτη εμπειρίες και επιτυχίες σε όλη την Ελλάδα, ο Γιάννης Κατσαρός δύσκολα θα μπορούσε να μείνει μακρυά από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Φόρεσε φανέλες ιστορικών ομάδων, μεταξύ άλλων του Πανιωνίου, του ΠΑΣ Γιάννινα, του Ηλυσιακού, της Καλαμάτας, του Ολυμπιακού Βόλου, της Καλλιθέας και του Απόλλωνα Σμύρνης και προς τη δύση της καριέρας του άρχισε να συνειδητοποιεί το αναπόφευκτο.
Η πληθώρα βιωμάτων του προκάλεσε την… καταδίκη του έμπειρου, δηλαδή να τυραννά το μυαλό του με τακτικές σκέψεις την ώρα του αγώνα ή και μετά τη λήξη του, γεγονός που του έδειξε όπως παραδέχεται στον Νίκο Γιαμπολδάκη τον δρόμο που θα ακολουθούσε μετά το κρέμασμα των παπουτσιών του.
Σε μια περισσότερο κουβέντα, όπως θέλαμε να την αποκαλέσουμε και οι δύο, παρά συνέντευξη, μιλήσαμε για τις δυσκολίες της καραντίνας, για εμπειρίες και τις ιδέες του απώτερου ποδοσφαιρικού και εγγύς προπονητικού παρελθόντος, και προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε τις δύο ταυτότητες που φέρει ο Γιάννης Κατσαρός, ο 40άρης που ακόμα γουστάρει το ποδόσφαιρο όσο τη στιγμή που έγινε επαγγελματίας, το 1995.
credits: intime
Πώς περνάς την καραντίνα σου; Με τι καταπιάνεσαι περισσότερο για να περάσει η ώρα;
«Μέρες που είναι να ευχηθώ και σε σένα και σε όλο τον κόσμο καλή ανάσταση, με υγεία και ευτυχία. Σίγουρα έχει επηρεάσει πάρα πολύ κόσμο όλο αυτό που ζούμε με τον κορωνοϊό, έχουν αλλάξει συνήθειες οι περισσότεροι άνθρωποι. Εγώ προσπαθώ να περνάω τις ημέρες μου όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται, εμπλουτίζοντας όσο περισσότερο μπορώ τις γνώσεις μου πάνω στο ποδόσφαιρο, διαβάζοντας βιβλία που αφορούν την προπονητική.
Έμαθα μάλιστα και μια καινούρια λέξη, το webinar (σ.σ. γέλια), από το seminar, το σεμινάριο που γίνεται διαδικτυακά. Παρακολουθώ κάποια τέτοια και γενικά αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο σε θέματα που αφορούν μεθόδους προπόνησης στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και διάφορους σχηματισμούς που χρησιμοποιούνται.
Πέραν αυτού, δε λείπει η σωματική άσκηση, με καθημερινό τρέξιμο και άλλες ασχολίες που μου αρέσουν και με ηρεμούν, όπως να φροντίζω τον κήπο ή σχεδόν κάθε μέρα να ψήνω στην αυλή, που μου αρέσει πολύ. Μένω έξω από τη Θεσσαλονίκη, στο Φίλυρο, είναι πάρα πολύ ωραία εδώ, βοηθά το μέρος επειδή έχω και το βουνό δίπλα, περνώ δηλαδή κάπως αναίμακτα την όλη κατάσταση. Όντως, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα πάντως στον κόσμο, κυρίως ψυχολογικό».
Έχεις αγωνιστεί σε ομάδες υψηλών κατηγοριών με ένταση και ανταγωνιστικό επίπεδο. Απ’ όσα μπορείς να φανταστείς, γιατί φαντάζομαι δεν έζησες κάτι παρόμοιο, πόσο εύκολα ο ποδοσφαιριστής μπορεί να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση με τις αλλαγές συνηθειών, διατροφής, ακόμα και ύπνου;
«Εγώ δεν είχε τύχει να πέσω σε διακοπή αγώνων. Όπως σου ανέφερα και πριν, είναι πάρα πολύ δύσκολη η κατάσταση που βιώνει όλος ο κόσμος και πρωτόγνωρη. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι ποδοσφαιριστές. Θεωρώ ότι για έναν ποδοσφαιριστή είναι δύσκολο να κρατήσει τα στάνταρ που χρειάζεται το σώμα του, το οποίο είναι ακριβώς και αυτό που… πουλάει στις ομάδες όπου αγωνίζεται. Το επάγγελμα είναι τέτοιο που, αν δεν προσέξεις, θα έχεις τεράστια προβλήματα επανένταξης στις προπονήσεις, όταν επιστρέψεις».
Αυτό μπορεί να επηρεάσει και την καριέρα;
«Βεβαίως. Θεωρώ ότι οπωσδήποτε πρέπει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα γυμναστών φυσικής κατάστασης και διαιτολόγων, όποια ομάδα έχει τέτοιον, γιατί αυτοί έχουν τις εξειδικευμένες γνώσεις για τη διαχείριση τέτοιων δύσκολων καταστάσεων.
Πριν μερικές μέρες σε ένα webinar, ήταν ομιλητής ο κ. Αλεξίου, προπονητής φυσικής κατάστασης με τον οποίο συνεργάστηκα ως παίκτης στον Πανιώνιο και τώρα είναι στον Απόλλωνα Σμύρνης. Οι αναφορές του για το πόσο επηρεάζονται διάφορες παράμετροι της φυσικής κατάστασης και της δύναμης σε έναν αθλητή που βρίσκεται σε απραξία , είναι τρομακτικές.
Εγώ, εμπειρικά, είχα στο μυαλό μου κάποιες σκέψεις, αλλά μας έδωσε κάποιους συγκεκριμένους αριθμούς και έχω πάθει πλάκα: αν για 30 μέρες δεν κάνει τίποτα ο αθλητής, έχει μηδενίσει. Κάθε μέρα χάνει το 3% από την ικανότητα μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου, το 3% της φυσικής κατάστασης με λίγα λόγια. Στις 30 μέρες, δηλαδή, μηδένισες…».
Αποσύρθηκες το 2013, ως παίκτης του Πανηλειακού, μετά από 18 χρόνια καριέρας. Ποιες σεζόν θυμάσαι πιο έντονα και γιατί;
«Γενικότερα είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω μία. Μου έχουν μείνει έντονα χαραγμένες στη μνήμη – και όταν τις ανακαλώ μου δημιουργούν ευχάριστα συναισθήματα – όλες οι χρονιές στις οποίες κατέκτησα ανόδους και πρωταθλήματα.
Δε θα ξεχάσω τη χρονιά που έκανα την πρώτη συμμετοχή μου στη Super League, τη χρονιά που τερμάτισα 1ος σκόρερ στην κατηγορία μου. Από κει και πέρα, άλλη μια σεζόν που δεν μπορώ να ξεχάσω, η οποία έμεινε έντονη στη μνήμη αλλά με αρνητική χροιά, ήταν εκείνη όταν μου ζητήθηκε από τον τότε προπονητή μου, ο οποίος δουλεύει και σήμερα, να λύσω το συμβόλαιο μου τελείως αιφνιδιαστικά, δύο μέρες πριν το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Ακόμα αναρωτιέμαι το γιατί…»
credits: intime
Σε τι διαφέρει το ποδόσφαιρο του τότε με το ποδόσφαιρο του τώρα; Όπως το έπαιζες και όπως το παρακολουθούσες φυσικά σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχεις εντοπίσει διαφορετικά στοιχεία στο «παιχνίδι» καθεαυτό, πλην του VAR φυσικά;
«Υπάρχουν εμφανείς διαφορές. Θεωρώ ότι το επίπεδο γενικότερα τείνει να έχει πτωτική τάση, ιδιαίτερα στις μικρότερες κατηγορίες είναι αρκετά χαμηλό. Και στη Γ Εθνική και στη Football League και στη Super League 2, αλλά ιδιαίτερα στις δύο μικρότερες.
Μια πολύ μεγάλη διαφορά που εντοπίζω και θεωρώ ότι είναι εμφανής είναι ότι έχει μπει πάρα πολύ το στοιχείο της τακτικής. Οι παίκτες πλέον είναι πιο εγκλωβισμένοι στο να ακολουθούν συγκεκριμένες οδηγίες και δυσκολεύονται να κάνουν μια φαντεζί ενέργεια που τη ζητά και ο κόσμος και θα την επικροτούσε. Πιστεύω δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι παίκτες σήμερα… Σε οδηγεί το ποδόσφαιρο να μην αφήνεις (σ.σ. ως προπονητής) τον άλλον να κάνει κάτι περιττό, γιατί φοβάσαι ότι θα χαθεί η μπάλα και θα μείνεις ξεβράκωτος πίσω και τέτοια…»
Πιστεύω ότι πλέον ξέρουμε τόσα πολλά που ακριβώς αυτό δεν μας επιτρέπει να αφήνουμε κάτι στην τύχη. Και τελικά, αν δεχτούμε ότι κάτι εγκλωβίζει τους παίκτες, είναι αυτό.
«Ακριβώς. Ο καταιγισμός πληροφοριών και γνώσεων, τώρα και με το ίντερνετ, είναι τεράστιος, ατελείωτος, όπως το λες, μπορούμε να κάνουμε και αυτό και το άλλο και εκείνο. Ο Κλοπ νομίζω ότι στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου – έχω διαβάσει και συνέντευξη του που το αναφέρει – δίνει το ελεύθερο στους ποδοσφαιριστές να πράξουν κατά το δοκούν, δηλαδή να ξεδιπλώσουν το προσωπικό τους ταλέντο.
Μα είναι λογικό: αν ένας συμπαίκτης είναι μόνος και δεν περιλαμβάνεται στην κομπίνα που έχεις δουλέψει, δεν θα του δώσεις τη μπάλα γιατί δεν είναι στην κομπίνα που έχουμε ορίσει; Όταν λειτουργείς κατά το δοκούν και ψάχνεις και το ασφαλέστερο και το παραγωγικό και το δημιουργικό, γίνεσαι πιο αποδοτικός ποδοσφαιριστής».
Υπήρξε κάποια στιγμή όσο έπαιζες που σε έκανε να αντιληφθείς ότι θες να ακολουθήσεις την προπονητική μόλις κρεμάσεις παπούτσια και φανέλα; Ή, αν όχι στιγμή, ένας προπονητής σου ή κάποιος συμπαίκτης σου, που συζητήσατε κάτι σχετικό;
«Άρχισα να καταλαβαίνω και να συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει η προπονητική – αρχικά απλά ότι μου αρέσει – ασυναίσθητα, όσο μεγάλωνα και έπαιζα. Λίγα χρόνια πριν σταματήσω, αυθόρμητα και χωρίς να το καταλαβαίνω, μιλούσα στους συμπαίκτες μου μέσα στο παιχνίδι αρκετά, όσο μου επιτρεπόταν από τους προπονητές. Προσπαθούσα να τους κατευθύνω. Επίσης, κατά τη διάρκεια του αγώνα, έβλεπα ότι περισσότερο σκεφτόμουν κάποιες καλές θέσεις παρά να τρέξω».
Η καταδίκη του έμπειρου…
«Ίσως, ναι. Δεν το σκεφτόμουν. Γυρίζαμε στο ξενοδοχείο, στο σπίτι και σκεφτόμουν “ρε συ, θα μπορούσα να έχω κάνει αυτό ή ο συμπαίκτης μου εκείνο”. Και άρχισα να καταλαβαίνω ότι μου αρέσει. Όσο περνούσε ο καιρός, γινόταν εντονότερο αυτό.
Όταν σταματάς, γίνεται πολύ δύσκολο. Για μένα – επειδή είμαι αρκετά συναισθηματικός – ήταν ακόμα πιο δύσκολο, ήθελα να παραμείνω, δεν ήθελα να βγω από το γήπεδο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσω, που θα μου επιτρέψει να μείνω μέσα στο γήπεδο».
credits: epsm24.gr
Πόσο εύκολη είναι η διαδικασία να ξεκινήσει κάποιος με τα διπλώματα και να ανέβει επίπεδα; Είναι και αρκετά χρονοβόρο, σωστά;
«Επειδή ο αριθμός των υποψηφίων είναι μεγάλος, παρατηρείται μια χρονική καθυστέρηση όσον αφορά στη συμμετοχή, πρέπει να έχεις υπομονή, να περιμένεις και στην πρώτη ευκαιρία που θα σου παρουσιαστεί, να μπορέσεις να παρακολουθήσεις τη σχολή που θες. Από κει και πέρα, είναι πρόβλημα ότι απαιτείται αρκετός χρόνος για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις, κι αυτό δημιουργεί πρόβλημα ειδικά στους νέους προπονητές, ακόμα περισσότερο σε κάποιους που θέλουν να είναι τυπικοί και να λειτουργούν εντός των διατάξεων.
Για παράδειγμα μπορεί να προκύψει πρόταση συνεργασίας από μια ομάδα αλλά να μην έχεις το απαραίτητο δίπλωμα. Δεν φταις, όμως, εσύ, γιατί εσύ θες να προχωρήσεις. Κι αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα».
Το κόστος το αντέχει ένας απλός και καθημερινός άνθρωπος;
«Σχετικό είναι κι αυτό. Στο UEFA A, τα παράβολα μόνο κοστίζουν 1.800€. Ένας άνθρωπος, αν φύγει πχ από Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσει σχολή στην Καλαμάτα, θα πρέπει να δώσει παράβολα, έξοδα μετακίνησης, διαμονής, κάπου πρέπει να μείνεις, κάτι πρέπει να τρως. Το σύνολο υπερβαίνει τα 2.500€. Στο UEFA Pro είναι πολύ μεγαλύτερα τα έξοδα. Η ΕΠΟ είχε κάνει κάτι σαν δωρεά προς όλες τις γυναίκες προπονήτριες, μπορούσαν να παρακολουθήσουν το UEFA C χωρίς να πληρώσουν παράβολο».
Που εστιάζουν οι σχολές προπονητικής της ΕΠΟ σήμερα; Τι είδους κατευθύνσεις δίνει η «ύλη» στον νέο προπονητή;
«Είναι ανάλογα τη σχολή που παρακολουθείς. Άλλο πραγματεύεται το C, άλλο το B, το Α και το Pro. Σίγουρα η κατευθυντήρια γραμμή όλων των σχολών, πάντως, απ’ όσο έχω διαπιστώσει, είναι ότι πρέπει οτιδήποτε κάνεις στην προπόνηση να έχει όσο πιο ρεαλιστική μορφή γίνεται. Δε γίνεται να κάνεις προπόνηση χωρίς ρεαλισμό και να μην ανταποκρίνεται στις συνθήκες του παιχνιδιού. Θα παίξουμε ένα-δύο, θα σου κάνω πάσα, θα κάνω σουτ, αλλά πόσες φορές θα γίνει αυτό στο παιχνίδι και θα είμαστε μόνοι μας; Πρέπει να βάζεις συνθήκες αγώνα, μπορεί να μην βγαίνουν οι ασκήσεις μερικές φορές, αλλά δεν πειράζει».
credits: epsm24.gr
Εσύ ως κόουτς, τι θέλεις να έχει η ομάδα σου;
«Το ίδιο το ποδόσφαιρο επιτάσσει να έχει η ομάδα σου τα πάντα, όλα τα στοιχεία που χρειάζεται μια καλή ομάδα: καλή στην ανάπτυξη, παραγωγική στην επίθεση και να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Φτάνει όμως αυτό; Όχι. Πρέπει και να αμύνεσαι πολύ καλά. Ή και το ανάποδο: κάνω μια ομάδα που δεν τρώει γκολ με τίποτα, αλλά δεν πρέπει να εκπαιδεύσω τους ποδοσφαιριστές να σκοράρουν; Πώς θα κερδίσουμε; Το ποδόσφαιρο σε οδηγεί να ζητάς το απόλυτο από την ομάδα σου, τα πάντα.
Σαν δικό μου στίγμα, το ιδανικό είναι να συνδυάσεις το καλό αποτέλεσμα με την ανάλογη εμφάνιση. Το ποδόσφαιρο είναι μια μορφή τέχνης, και πρέπει τουλάχιστον να προσπαθείς να παρουσιάσεις κάτι όμορφο σε αυτούς που θέλουν να παρακολουθήσουν την ομάδα. Η νίκη είναι το οξυγόνο και του ποδοσφαιριστή και του προπονητή, την θέλω. Κερδίζεις και την άλλη μέρα βλέπεις τον κόσμο ανθισμένο, χάνεις και… μαυρίλα παντού. Επειδή έρχονται άνθρωποι να σε δουν, όμως, πρέπει να τους ευχαριστήσεις».
Έρχονται άνθρωποι στο γήπεδο στο σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο όμως;
«Ναι, βέβαια. Και διακρίνω ότι απαιτούν πράγματα. Υπάρχουν και στιγμές που ακούς διάφορα ευτράπελα, από τη μία δηλαδή φωνές του στυλ “έλα ρε παίξτε καλό ποδόσφαιρο” και μετά “διώξτε ρε!” (σ.σ. γέλια). Ε ναι, τι φάση; Έρχονται να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο πάντως, και όταν διαπιστώσουν ότι η ομάδα παρουσιάζει κάτι διαφορετικό, θα το εκτιμήσουν».
Ως παίκτης, ήθελες τα ίδια από τους συμπαίκτες σου; «Τα πάντα», όπως είπες πριν. Σε εκνεύριζαν τα λάθη;
«Από ένα σημείο και μετά, που συνειδητοποίησα πόσο πιο απολαυστικό είναι να έχεις εσύ τη μπάλα στα πόδια και να μην τρέχεις άσκοπα, χωρίς να είναι βέβαια άσκοπη η κατοχή, να έχει τον στόχο της, ναι, εκνευριζόμουν αφόρητα όταν διώχναμε τη μπάλα χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος. Ήθελα πάρα πολύ να έχω εγώ και κατ’ επέκταση η ομάδα μου τη μπάλα στην κατοχή μας».
Πότε ένιωσες πιο όμορφα; Όταν σκόραρες ή όταν σκόραραν οι παίκτες σου μετά από δουλεμένο συνδυασμό;
«Το να σκοράρεις, η αδρεναλίνη που εκρήγνυται στον οργανσιμό εκείνη τη στιγμή, δεν περιγράφεται. Είτε σκοράρεις σε Γ τοπικό είτε σε… – οκ δεν έχω παίξει και Champions League – στη Super League, είναι ίδια η αίσθηση. Το βιώνεις πολύ έντονα σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα με τους συμπαίκτες που θα πανηγυρίσετε μαζί.
Με παρρησία, λοιπόν, και απόλυτη ειλικρίνεια, θα σου πω ότι έχω πανηγυρίσει γκολ που σκόραρε η ομάδα μου, στον Κεραυνό Ωραιοκάστρου, σε ένα παιχνίδι που χάσαμε 2-1 και ο προπονητής της αντίπαλης ομάδας είχε πει ότι η εμφάνιση μας ήταν ό,τι καλύτερο έχει δει. Το πρώτο γκολ που πετύχαμε τότε ήταν χάρμα ιδέσθαι. Πανηγύρισα εξίσου όπως και όταν σκόραρα».
Η ποιότητα ενός ποδοσφαιριστή είναι κρίσιμη για την καριέρα του ως προπονητής; Τα παραδείγματα είναι πολλά: ο Μαραντόνα δεν έπιασε ποτέ, ο Κρόιφ όμως ναι. Λιγότερο διάσημοι ποδοσφαιριστές, Γκουαρντιόλα, Μουρίνιο, έγραψαν σπουδαίες επιτυχίες. Από την άλλη, ακόμα και κακοί παίκτες, όπως ο Κλοπ που σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 26, έγιναν σπουδαίοι προπονητές. Τι πιστεύεις;
«Πιστεύω ακράδαντα και το θεωρώ αδιαμφισβήτητο, ότι ένας πρώην ποδοσφαιριστής που θέλει να γίνει προπονητής ξεκινά από διαφορετική αφετηρία σε σχέση με όποιον δεν έχει παίξει. Ένας πρώην ποδοσφαιριστής έχει την εμπειρία, τη μυρωδιά των αποδυτηρίων, έχει οικειότητα με το γήπεδο και τον χώρο γενικά. Αυτό δε σημαίνει απαραιτήτως ότι θα γίνει ένας καλός προπονητής αν δεν έχει κάποια χαρακτηριστικά ανεπτυγμένα, τα οποία έχω διαπιστώσει ότι δεν έχουν οι ποδοσφαιριστές αλλά πρέπει να τα έχει ένας προπονητής. Πρέπει να δουλέψει για να φτάσει ψηλά.
Αν το μεταφέρουμε αντίστοιχα, ο ποιοτικός ποδοσφαιριστής μπορεί να ξεκινά από μια αφετηρία ανώτερη αλλά μπορεί να μην έχει τα χαρακτηριστικά για να γίνει προπονητής, ενώ ένας μη καλός ποδοσφαιριστής, μπορεί να τα έχει. Εκεί που δεν χωρά αμσιφβήτηση είναι στο ότι ο άνθρωπος που θέλει να γίνει προπονητής και έχει παίξει, ξεκινά από ανώτερη αφετηρία. Στην πορεία, όμως, αυτός που δεν έχει παίξει, μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο».
Δεν ισχύει δηλαδή η γνωστή καφενειακή ατάκα «αυτός ξέρει πολλή μπάλα, θα γίνει καλός προπονητής».
«Όχι, σε καμία περίπτωση. Ο Σιμεόνε ήξερε μπαλάρα; Ποιος τον αμφισβητεί, όμως, ως προπονητής; Με τον δικό του τρόπο παιχνιδιού, ναι. Δεν ήταν ο φαντεζί ποδοσφαιριστής ή κάποιος σαν τον Ζιντάν, που είχε χάρη. Κι όμως, έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές».
Πριν βρεθείς στον πάγκο του Ηλυσιακού και στη Γ Εθνική, εργάστηκες σε έξι ομάδες στα δυτικά του νομού Θεσσαλονίκης, εκ των οποίων οι πέντε είχαν την έδρα τους σε χωριά εκτός πόλης. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι σίγουρα διαφορετικό από άποψη συνθηκών, αλλά συνάντησες ποιότητα και ταλέντο;
«Ναι, βεβαίως υπάρχει. Βασικά θα ξεκινήσω από το ότι το επίπεδο των ομάδων στη Θεσσαλονίκη είναι αρκετά υψηλό. Δεν είναι τυχαίο που έχω ακούσει πολλούς να θεωρούν την Α1 της ΕΠΣ Μακεδονίας το κορυφαίο εραστιεχνικό πρωτάθλημα.
Υπάρχει, βέβαια, μεγάλη διαφορά στο κομμάτι των συνθηκών μεταξύ ερασιτεχνικής και ομάδας εθνικών κατηγοριών, όπως ο αριθμός των ποδοσφαιριστών στην προπόνηση, τα γήπεδα κλπ. Όμως υπάρχει και ταλέντο και ποιότητα, που θα μπορούσε να οδηγήσει ορισμένους από αυτούς τους ποδοσφαιριστές να αγωνιστούν σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Φτάνει βέβαια να δουλέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο και εννοώ πέραν των προπονήσεων, σε ατομικό επίπεδο, αν έχουν φιλοδοξίες να προσπαθήσουν να αγωνιστούν σε μεγαλύτερες κατηγορίες».
credits: Νίκος Γκιοτλής
Θυμάσαι μερικές δυνατές στιγμές σε αυτές τις ομάδες, με παίκτες ή και με συνεργάτες; Στιγμές χαράς, λύπης, γιορτής ή απογοήτευσης.
«Ήταν μια στιγμή από την πρώτη μου ομάδα, τον Αστέρα Αμπελοκήπων. Αγωνιζόμασταν για το κύπελλο εναντίον του Θερμαϊκού Θέρμης, που ήταν… υπερομάδα τότε, είχε κατακτήσει την Α1, ανέβηκε στη Γ Εθνική, πήρε το κύπελλο ερασιτεχνών. Προηγούμασταν, λοιπόν, με 2-0 και το παιχνίδι έληξε 2-3 υπέρ του Θερμαϊκού. Το σκορ αλλά και η εμφάνιση μας και όλο το παιχνίδι ήταν τέτοιο που μου έμεινε στο μυαλό».
Η εμπειρία του Ηλυσιακού;
«Μια σπουδαία ομάδα, ιστορική. Είχα την τιμή να αγωνιστώ για έναν χρόνο στον Ηλυσιακό, και μάλιστα σε χρονιά που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα Γ εθνικής με προπονητή τον κ. Δώνη.
Πήγα τώρα σε μια μεταβατική περίοδο για την ομάδα. Άργησε να οργανωθεί, άργησε να κάνει μεταγραφές, τη στιγμή που ήρθαν παίκτες που μπορούσαν να βοηθήσουν ήταν πια αργά, έμιενε πίσω από άποψη προετοιμασίας. Ήταν πολύ τιμητικό για μένα, πάντως, που δούλεψα στον Ηλυσιακό ως πρώτος προπονητής, ήταν τεράστια εμπειρία, που με έχει βοηθήσει και θα με βοηθήσει στη συνέχεια».
Προχώρησες σταδιακά, από τις μικρότερες κατηγορίες της ΕΠΣ Μακεδονίας στην Α1 και ως τη Γ Εθνική, την πιο πρόσφατη δουλειά σου στον Ηλυσιακό. Να περιμένουμε ανάλογη συνέχεια και στο μέλλον, με βήματα προς τα πάνω;
«Είναι δεδομένο ότι στόχος μου είναι η εξέλιξη μου και η συνεχής βελτίωση. Μέχρι στιγμής, σίγουρα υπάρχει μια ανοδική πορεία, αλλά αυτό δε λέει απολύτως τίποτα από μόνο του, αφού είμαι ακόμα στην αρχή της καριέρας μου ως προπονητής και θεωρώ ότι ο δρόμος που έχω να διανύσω είναι πολύ μεγάλος και ανηφορικός.
Γενικότερα, ως χαρακτήρας, είμαι λόου προφάιλ, θέλω να κρατάω χαμηλά τη μπάλα. Προσδοκώ, όμως, ανάλογη συνέχεια με μικρά αλλά σταθερά βήματα, πάντα προς τα πάνω. Είναι κάτι που χρησιμοποιώ πολλές φορές σαν έκφραση, ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Πρέπει να χεις επιμονή και υπομονή».
photocredits κεντρικής photo: intime, ο Γιάννης Κατσαρός με τη φανέλα του Παναιτωλικού (αριστερά) / stoplekto.gr, ο Γιάννης Κατσαρός στον πάγκο του Ηλυσιακού (δεξιά)
Σχόλια