Η Ιταλία ήταν πάντα συνδεδεμένη ποδοσφαιρικά με ένα στερεότυπο. Η χώρα του κατενάτσιο, της σκληρής άμυνας, των ισοπαλιών 0-0 και των νικών με μόλις 1-0. Ποδοσφαιρικά ήταν πάντα η σχολή που της ταίριαζε περισσότερο ο μακιαβελικός κυνισμός της φράσης «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» -αν και μάλλον εσφαλμένα αποδίδεται αυτή στον Μιακιαβέλι και έχει τις ρίζες της στην Παπική εκκλησία- καθώς και της τοποθέτησης έντεκα παικτών πίσω από τη μπάλα.
Ακόμα η… καφενειακή προσέγγιση του σταθμευμένου λεωφορείου στην άμυνα και η ομάδα των έξυπνων φάουλ, όπου οι αμυντικοί χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να σταματήσουν τους αντιπάλους τους.
Αν ρωτήσετε έναν Ιταλό, ίσως και κάποιον εκτός Ιταλίας «ποιος παίκτης που να έχει τα περισσότερα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά σου έρχεται στο μυαλό», το πιο πιθανό είναι ότι θα ακούσετε το όνομα Κλαούντιο Τζεντίλε.
Είναι μάλλον αντιπροσωπευτικό δείγμα περισσότερο από ότι ο Γκαετάνο Σιρέα, ο Φράνκο Μπαρέζι, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Αλεσάντρο Νέστα κι ο Φάμπιο Καναβάρο.
Σχόλια