Από Η πρόκριση του ΠΑΟΚ επί της Μπενφίκα, δεν έτυχε, πέτυχε. Δεν «κοιμήθηκε ο Θεός». Ο… Θεός κοιμάται σε ματς που λήγουν 1-0 με 3-30 τελικές, δοκάρια, χαμένα τετ-ατ-τετ, πέντε «τσαφ» και δυο στραβοκλωτσιές.
Ναι, ο ΠΑΟΚ αμύνθηκε σχεδόν μαζικά στο πρώτο ημίχρονο. Είχε πολύ κοντά τις γραμμές του, αλλά… 1) Έδωσε ελάχιστες στημένες μπάλες στην Μπενφίκα σε σχέση με το 72% κατοχή που είχαν οι Λουζιτανοί 2) Όποτε είχε τη μπάλα, έστω και από φοβία ότι δεν μπορεί να την κρατήσει, προσπάθησε να τρέξει. Σα να έλεγε στην Μπενφίκα «όσες φορές πάρω τη μπάλα, τόσες θα ψάξω να σε «τρυπήσω» 3) Είχε την τύχη στο δοκάρι και την ικανότητα του Ζίβκοβιτς.
Και στο δεύτερο ημίχρονο; Στο δεύτερο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ ήξερε ότι άλλο 45λεπτο με 72-28 κατοχή δεν βγαίνει, δεν παλεύεται. Ήξερε επίσης ότι το 0-0 έβαζε φιτίλια στην Μπενφίκα. Οι νέοι θα ήθελαν να δείξουν, οι παλιοί να πουν «εδώ είμαστε και εμείς». Ο Ζόρζε Ζέσους το έβλεπε να έρχεται. Αν τον έβλεπε κανείς στον πάγκο, θα καταλάβαινε πως το έργο το μελετούσε. Γιατί; Διότι από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ εξακολουθούσε να μη δίνει (πολλά) φάουλ έξω από την περιοχή, το ματς άρχισε να πηγαίνει στην ατομική ποιότητα. Στη ντρίμπλα για το γέμισμα σε πρώτο χρόνο, στη μονομαχία, στη μια κόντρα. Και αυτό έγινε…
Ο Δημήτρης Γιαννούλης έκανε δυο κούρσες μελετημένες. Σχεδιασμένες στο χαρτί. Ο ΠΑΟΚ το είχε διαβάσει το ματς. Εδώ το… διάβασε το Repress, ο ΠΑΟΚ δεν θα το έκανε;
Στο 1-0, ο Γιαννούλης το πήγε ως το τέρμα, ο Άκπομ έκανε τη κίνηση που είχε κάνει και στο ματς με την Μπεσίκτας και η μπάλα πήγε από τον Βερτόνγκεν. Θα έμπαινε από κάποιον έτσι όπως πήγε….
Στο 2-0 ο Γιαννούλης την… ντελιβέρισε προσωπικώς (που έλεγε και ο μπακαλόγατος Ζήκος) στον Ζίβκοβιτς και εκείνος έκανε την κίνηση που έχει παντεντάρει ο Ρόμπεν. Άνοιξε τη γωνιά του Βλαχοδήμου και στο καπάκι του την έκλεισε.
(Ο Ζίβκοβιτς, που πριν καμιά 20αρία μέρες πήρε γερή αποζημίωση από την Μπενφίκα για να φύγει και στην Τούμπα την έστειλε αδιάβαστη. Τι σου είναι η μπάλα ρε φίλε…)
Για να γίνουν όλα αυτά, ο Βαρέλα δεν έχασε μονομαχία παίζοντας για μεγάλο διάστημα με κάρτα, ο Κρέσπο δεν εκτέθηκε, ο Μιχαηλίδης άφησε πίσω του τα λάθη των δυο προηγούμενων αγώνων. Οι Σβαμπ και Ελ Καντουρί έπαιζαν λες και ήταν δεμένοι με λάστιχο που δεν τους άφηνε να απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο. Ο Τζόλης έδειξε οτι δε μασάει (αλλά περιμένω να τον δω στα πρώτα του ματς σε γεμάτο γήπεδο διότι δεν το έχει ζήσει ακόμα), ο Πέλκας ήταν κομβικός σε στιγμές του ματς.
Ναι, ο ΠΑΟΚ έχει αργό κέντρο για το επίπεδο που θέλει να βρεθεί και αυτό δεν αλλάζει. Όταν δεν μπορείς να τρέξεις όσο ο άλλος, έχει μια μόνο λύση. Να μην αφήσεις τον άλλον να τρέξει. Και ο ΠΑΟΚ έδωσε ελάχιστες ευκαιρίες στην Μπενφίκα να τον τρέξει.
Και τώρα; Τώρα είναι το δύσκολο. Το πιο δύσκολο από όλα. Όχι αγωνιστικά, αλλά στο μυαλό. Ο ΠΑΟΚ ανέβηκε σε ένα άλογο, βρήκε το τρόπο να το τσιγκλίσει και τώρα το άλογο καλπάζει αφηνιασμένο προς τον τερματισμό. Αν ο ΠΑΟΚ την ώρα του τρελού καλπασμού σηκώσει τα χέρια να πανηγυρίσει, το άλογο θα τερματίσει μόνο του, έχοντας ρίξει τον αναβάτη.
Σχόλια