Από Το Λούτον δεν είναι μια πόλη από αυτές που ονειρεύεσαι πως θέλεις κάποτε να ζήσεις. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν μια από τις “συμπαθητικές” πόλεις. Είναι μάλλον ένα από εκείνα τα μέρη που η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που σου δίνει όταν τo επισκέπτεσαι είναι η συνειδητοποίηση ότι σύντομα θα μπορείς να φύγεις από εκεί. Πριν από λίγους μήνες σε ένα διαδικτυακό γκάλοπ ψηφίστηκε ως η τρίτη χειρότερη πόλη για να ζεις στην Αγγλία, τα τελευταία χρόνια είναι σχεδόν μόνιμα στις πρώτες θέσεις αντίστοιχων ψηφοφοριών ενώ το 2004 είχε κερδίσει με το σπαθί της τον τίτλο της χειρότερης πόλης της Βρετανίας. “Το Λούτον είναι η τουαλέτα της Αγγλίας” έγραψε σε μια κριτική του κάπου, κάποτε ένας ανώνυμος χρήστης του ίντερνετ και από τότε η έκφραση χρησιμοποιείται συχνά σε σχετικές κουβέντες. Το να ζεις και να μεγαλώνεις στο Λούτον επομένως δεν είναι μια εύκολη κατάσταση, που γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη αν είσαι οπαδός της τοπικής ομάδας.
Η Λούτον Τάουν έζησε τη χρυσή εποχή της στα 80s, όταν αγωνίστηκε για δέκα σερί έτη στην πρώτη κατηγορία φτάνοντας μέχρι και την 7η θέση. Εκείνη την περίοδο και πιο συγκεκριμένα το 1988 έζησε και τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, όταν κέρδισε το Λιγκ Καπ στο Γουέμπλει επικρατώντας με 3-2 της Άρσεναλ, αν και βρισκόταν πίσω στο σκορ μέχρι το 82′. Όλα τα ωραία όμως κάποτε συνήθως τελειώνουν και η δεκαετία του 90′ σηματοδότησε την επιστροφή της ομάδας στην αβεβαιότητα και στη συχνή εναλλαγή κατηγοριών.
Στις αρχές του νέου αιώνα ο σύλλογος έκανε μια προσπάθεια να επανέλθει, σκαρφάλωσε για άλλη μια φορά από την 4η κατηγορία στη 2η αλλά η χαρά αποδείχτηκε πρόσκαιρη. Τα οικονομικά προβλήματα αποδείχτηκαν τεράστιο βαρίδιο, αφού για χρόνια η διαχείριση των εσόδων και των εξόδων γινόταν με σχεδόν ερασιτεχνικό τρόπο από ανθρώπους με περιορισμένες ικανότητες και αμφισβητήσιμες προθέσεις. Η εποχή αυτή σημαδεύτηκε από διάφορες αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και στη διοίκηση που άφησαν το στίγμα τους στην μετέπειτα πορεία του συλλόγου.
Στο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από όλα, τον Μάιο του 2003 μια κοινοπραξία με επικεφαλής τον επιχειρηματία Τζον Γκούρνει αγόρασε την ομάδα. Ο αμφιλεγόμενος από πολλές απόψεις Γκούρνει δήλωνε με καμάρι ότι πίσω του κρύβονταν πάμπλουτοι ξένοι επενδυτές και ανακοίνωνε μελλοντικά σχέδια που έμοιαζαν λιγότερο εφικτά και από γραφικές και ακραίες εξαγγελίες υποψηφίων για την προεδρία του 15μελους ενός λυκείου (όπως νέο γήπεδο 70.000 θέσεων, συνοδευόμενο από πίστα Φόρμουλα 1!). Μια από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να διώξει τον πετυχημένο έως τότε προπονητή της ομάδας, ανακοινώνοντας του την απόλυση του με ένα… γράμμα, και να οργανώσει ένα τηλεφωνικό Manager Idol, στο οποίο οι οπαδοί καλούσαν έναν αριθμό τηλεφώνου (με ειδική χρέωση εννοείται) και ψήφιζαν μεταξύ τριών υποψηφιών προπονητών! “Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή, θα ήταν ξεκαρδιστική” όπως σχολίασε πετυχημένα ένας από τους οπαδούς που μετά από όλα αυτά βγήκαν μπροστά για να σώσουν ό,τι σώζεται.
Σχόλια