Από Πριν ακόμα έρθει στο ποδόσφαιρο η λεπτομερής στατιστική κάλυψη των πεπραγμένων των ποδοσφαιριστών, οι αμυντικοί στις καλές τους μέρες απλά «έκοβαν και έραβαν». Πλέον, αυτό μπορεί να αναλυθεί, να διαπιστωθεί η συχνότητά του, να καταγραφεί η συμβολή ενός αμυντικού στο παιχνίδι μιας ομάδας.
Ο Νταγιό Ουπαμεκανό έχει γράψει ποδοσφαιρικές βραδιές στις οποίες απέδειξε πως είναι πανέτοιμος να σταθεροποιηθεί στο υψηλότερο επίπεδο. Μια από αυτές ήταν απέναντι στη Μπάγερν, τον Φεβρουάριο του 2020. Τι έκανε; Καλύτερα ρώτησε τι δεν έκανε…
Ο αντίλογος όσων δεν είναι φαν των στατιστικών είναι μόνιμα η ατάκα πως «ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέμματα είναι μέσα από την στατιστική». Η απάντηση σε όλους αυτούς είναι η προσπάθεια της στατιστικής να καλύψει τέτοιο φάσμα επιδόσεων που να μειώσει την πιθανότητα διαμόρφωσης μιας λανθασμένης εικόνας…
Ο Ουπαμεκάνο είναι πλέον στα 22 του, και έχει φτάσει σε ένα αγωνιστικό επίπεδο αξιοζήλευτο για τα χρόνια του στο ποδόσφαιρο. Το όνομα σιδηρόδρομος – Νταγιοτσατσούλε «Όσβαλντ» Ουπαμεκάνο – έχει μια μικρή ιστορία πίσω του. Οφείλεται στον προπάππου του, που ήταν από τη Γουινέα Μπισάου. Στη Γαλλία, κάποιοι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν πως Νταγιοτσατσούλε είναι ένας τιμητικός τίτλος για τον άρχοντα του χωριού. Ο ίδιος, γεννημένος στο προάστιο Εβρέ, λέει πως το όνομά του δεν σημαίνει τίποτα. Μεγαλωμένος σε γειτονιά μαζί με άλλα παιδιά Αφρικανικής καταγωγής, ο Ουπαμεκανό δεν ήταν κεντρικός αμυντικός από… γεννησιμιού του. Έπαιζε ποδόσφαιρο σε πολλές θέσεις, μαζί με τον γείτονά του, Ουσμάν Ντεμπελέ.
Ουπαμεκανό και Ντεμπελέ βρέθηκαν στην ομάδα της Εβρέ, και ένας από τους πρώτους προπονητές τους, ο Ρόμαρικ Μπουλτέρ, μιλώντας για αυτούς είχε πει: «Ο Ουπαμεκάνο δεν είχε φυσικό ταλέντο όταν ήρθε σε μας, όπως για παράδειγμα ο Ντεμπελέ. Δούλευε όμως σκληρά και άκουγε τις οδηγίες μας. Έμενε μετά τις προπονήσεις και δούλευε πάνω στα κοντρόλ του, στα τρεξίματα και στην τακτική. Ξεπέρασε τις αδυναμίες του. Δεν μιλούσε πολύ, αλλά σε άγγιζε ως άνθρωπο».
Πως «μεταφράζεται» το «δούλευε σκληρά» για τον Νταγιό Ουπαμεκανό; Ο Βενσάν Μεντί έχει την απάντηση παραθέτοντας αυτό που έζησε με τον Ουπαμεκανό, τα Χριστούγεννα του 2013, όταν ο τελευταίος του είπε να πάνε να τρέξουν, καθώς βρισκόταν σε στάδιο αποκατάστασης από τραυματισμό: «Για δυο ώρες έτρεχε μέσα στη βροχή, οι φυσιοθεραπευτές μόλις του είχαν δώσει το ΟΚ να αρχίσει πάλι το τρέξιμο»…
Η παρουσία του Ουπαμεκανό στο κέντρο της άμυνας «κλείδωσε»όταν βρέθηκε στη Βαλενσιέν, στα 15 του. Και, δεν πήγε η Βαλενσιέν να πάρει τον Ουπαμεκανό. Ο Ουπαμεκανό έκανε την Βαλενσιέν να τον πάρει από τον Εβρέ. Γι άλλον πήγαν, τον τσέκαραν μετά από την υπόδειξη των ανθρώπων της Εβρέ, και τον απέκτησαν. Ο Ουπαμεκανό δεν ήταν το παιδί που ονειρευόταν από μικρός να γίνει ποδοσφαιριστής. Του άρεσε, το ξεκίνησε, κάποια στιγμή στα 13 του σταμάτησε αλλά η αγωνιστική του εικόνα έκανε τους προπονητές του να επιμείνουν να συνεχίσει.
Ως παιδί αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να αποδειχθεί τροχοπέδη. Όχι μόνο για την εξέλιξή του στο ποδόσφαιρο. Ο Ουπαμεκανό είχε δυσλεξία και γενικά δυσκολευόταν να μιλήσει. Η μητέρα του έδωσε αγώνα για να τον βοηθήσει, καθώς το πρόβλημά του τον έκανε αδύναμο μαθητή. Όταν βρέθηκε στη Βαλενσιέν, η Γαλλική ομάδα έκανε ο,τι μπορούσε για να τον βοηθήσει. Μπήκε σε πρόγραμμα λογοθεραπείας.
«Μιλούσα περισσότερο στο χορτάρι, παρά έξω από αυτό. Ήμουν ντροπαλός. Είχα δυσκολία να εκφραστώ στους συμμαθητές μου, στους προπονητές μου, στους συμπαίκτες μου. Και έτσι, μιλούσα λίγο. Όταν πατούσα όμως στο γήπεδο, άλλαζα. Ένιωθα δύναμη».
Το ποδόσφαιρο τον απελευθέρωνε. Εβγαζε το πρόβλημα από τη «ζωή» του. Ο καθένας στη θέση του, αυτό θα ένιωσε. Για τον Ουπαμεκανό, ο αγωνιστικός χώρος ήταν το μέρος που μπορούσε να επικοινωνήσει. Παράλληλα, οι αγωνιστικές του ικανότητες, τον έφεραν μέχρι την Κ17 της εθνικής ομάδας της Γαλλίας, με την οποία κατέκτησε το Euro του 2015. Το δίκτυο των ομάδων της Ρεντ Μπουλ ήταν (και) εκεί.
Ένα δίκτυο που έχει δείξει τη δουλειά του, καθώς αν καθίσει κανείς και μετρήσει τους ποδοσφαιριστές που τα τελευταία χρόνια αρχίζουν και μας απασχολούν, και έχουν βγει είτε από την Σάλτζμπουργκ είτε από τη Λειψία, θα τους βγάλεις το καπέλο. Μπορεί πολλοί να… μη γουστάρουν μια τον τρόπο με τον οποίο η Σάλτζμπουργκ ορθοπόδησε στην Αυστρία και η Λειψία έφτασε μέχρι το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά η αξιοποίηση των χρημάτων που ρίχνει η Ρεντ Μπουλ στο ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σχέση με μοντέλα χρηματοδότησης όπως αυτά των Αράβων. Όσο «against moder football» να είναι κάποιος, δεν μπορεί να μη δε βγάλει το καπέλο στην καθαρά αγωνιστική φιλοσοφία ανάδειξης ποδοσφαιριστών των ομάδων της Ρεντ Μπουλ.
Ο Ουπαμεκανό αποκτήθηκε από την Σάλτζμπουργκ και ακολούθως βρέθηκε στη Λειψία.Τα βήματα έγιναν άλματα, όμως ο τίμιος γίγαντας της Εβρέ δεν έχασε ποτέ ούτε τη μπάλα ούτε τη γη κάτω από τα πόδια του. Η σεζόν 2019/20 τον βρήκε να έχει 70% ποσοστό επιτυχίας στις εναέριες μονομαχίες και 91% ποσοστό επιτυχίας στις πάσες. Άνοιξε ακόμα και την πόρτα της εθνικής Γαλλίας. Και αυτό δεν είναι και το πλέον εύκολο αν σκεφτεί κανείς τη δεξαμενή παικτών που έχει να διαχειριστεί ο Ντιντιέ Ντενάν.
Ο Νταγιό Ουπαμεκανό, που βρίσκεται από το καλοκαίρι στη Μπάγερν Μονάχου, μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα των Βαυαρών και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε στην γαλλική κοινότητα της Νορμανδίας που ζούσε μαθαίνοντας να παίζει ποδόσφαιρο σε τσιμεντένια γήπεδα.
«Παίζαμε σε σε τσιμεντένια γήπεδα στους δρόμους ως παιδιά και έφηβοι και πάντα σε παιχνίδια 5Χ5, Δεν υπήρχε διαιτητής κι έτσι το ματς ήταν έντονο. Παίζαμε για ώρες χωρίς να σταματήσουμε. Η μητέρα μου φώναζε από το παράθυρο: “Γύρνα σπίτι τώρα”. Και πάντα απαντούσα: “Σε παρακαλώ, άλλα πέντε λεπτά!” Θα μπορούσα να παίζω για πάντα εκεί».
Στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας των Ατόμων με Αναπηρία, ο Ουπαμεκανό μίλησε και στη «Le Parisien» αναφερόμενος στο πρόβλημα του τραυλισμού που αντιμετώπιζε και στο πόσο τον δυσκόλευε στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. «Ηταν πολύ δύσκολο όταν ήμουν μικρός. Αλλά στη συνέχεια αυτό με βοήθησε περισσότερο. Οταν ήμουν αρχηγός στην Βαλενσιέν, έπρεπε να φωνάζω στο ματς ακόμα περισσότερο, καθώς στη θέση μου απαιτείται πολλή επικοινωνία. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι έπρεπε να μιλήσω κι έτσι ένιωθα μια μικρή αμηχανία. Ο κόσμος γελούσε, αλλά εγώ συνέχιζα να δουλεύω».
Σχόλια