Από Έχουμε φτάσει στα τέλη Μαρτίου και η Μπάγερ Λεβερκούζεν ακόμα δεν έχει χάσει στη φετινή σεζόν! Η ομάδα του Τσάμπι Αλόνσο σπάει όλα τα ρεκόρ στη Γερμανία, μετράει ήδη 38 παιχνίδια χωρίς ήττα σε όλες τις διοργανώσεις και στοχεύει πλέον σε όλους τους πιθανούς τίτλους (πρωτάθλημα, κύπελλο και Γιουρόπα Λιγκ). Μόνο το τελευταίο 15ημερο, δυο φορές βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο σε δύσκολα ευρωπαϊκά νοκ άουτ παιχνίδια. Και στα δυο βρέθηκε να χάνει στο δεύτερο ημίχρονο με 2-0. Και στα δυο κατάφερε να αποφύγει την πρώτη της φετινή ήττα με γκολ στο φινάλε, φτάνοντας ακόμα και να κερδίσει το δεύτερο παιχνίδι με μια τρομακτική επίδειξη μιας νοοτροπίας «Refuse to Lose».
Τέτοιες επιδείξεις δεν είναι άγνωστες στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Μιλάμε άλλωστε για μια ποδοσφαιρική χώρα φημισμένη για τη νοοτροπία αυτή, που έχει βγάλει και την ομάδα-επιτομή αυτής της φιλοσοφίας, γνωστή σε όλο τον κόσμο ως Μπάγερν Μονάχου.
Το να βρίσκεται όμως στη θέση αυτή η Λεβερκούζεν δεν είναι συνηθισμένο. Για την ακρίβεια είναι παράδοξο για μια ομάδα που το παρατσούκλι της για ένα μεγάλο διάστημα ήταν «Νεβερκούζεν» (ή «Vizekusen» στα γερμανικά). Και δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι ένας από τους καλύτερους αλλά και πιο άτυχους Γερμανούς ποδοσφαιριστές την τελευταία 25ετια συνδέθηκε (και πληγώθηκε) μαζί της σε τέτοιο βαθμό.
Η ιστορία με τα όσα έγιναν τον Μάιο του 2002 είναι γνωστή από τους περισσότερους. Σίγουρα από όσους την έζησαν γιατί δεν είναι από τα πράγματα που ξεχνάς εύκολα. Η Λεβερκούζεν τους Κλάους Τοπμέλερ είχε φτιάξει μια τρομερή ομάδα που όλη τη χρονιά πρωταγωνιστούσε εντός και εκτός συνόρων. Στο τέρμα της είχε τον Μπουτ, στην άμυνας τους Λούσιο, Ράμελοφ, Πλασέντε και Ζίφκοβιτς στο κέντρο υπήρχε ο Μπάλακ, ο Σνάιντερ και ο Ζε Ρομπέρτο και για τις θέσεις μπροστά οι Μπαστούρκ, Νόιβιλ, Κίρστεν και Μπερμπάτοφ. Οι Γερμανοί βρίσκονταν μέχρι το τέλος της σεζόν στη μάχη του τίτλου, είχαν φτάσει ως το φινάλε του κυπέλλου και είχαν θαμπώσει και την Ευρώπη με τις εμφανίσεις τους, σε μια τρελή πορεία που περιλάμβανε νίκες απέναντι στη Μπαρτσελόνα, τη Λιόν, τη Ντεπορτίβο λα Κορούνια, τη Γιουβέντους και τη Λίβερπουλ και μια μεγάλη πρόκριση, με δυο ισοπαλίες, απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όλα έμοιαζαν πιο ονειρικά και από την καλύτερη οπαδική τους φαντασίωση μέχρι που… όλα πήγαν κατά διαόλου.
Στα τέλη Απριλίου περίπου, τρεις μόλις αγωνιστικές πριν το φινάλε, η ομάδα του Τοπμέλερ έκλεινε δυο μήνες στην κορυφή και ήταν 5 βαθμούς πάνω από την 2η της βαθμολογίας, Ντόρτμουντ. Μια νίκη στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Βέρντερ σχεδόν θα κλείδωνε την υπόθεση τίτλος και θα επέτρεπε στο σύλλογο να αφοσιωθεί στους άλλους δυο στόχους. Η Βέρντερ πάγωσε το Λεβερκούζεν με ένα γκολ στο 5′, ο Ζε Ρομπέρτο ισοφάρισε αρκετά νωρίς αλλά στην επανάληψη και με πιο καθαρό μυαλό αντί να γίνει το 2-1, έγινε το 1-2 χάρη σε ένα γκολ του συνήθη ύποπτου εκείνα τα χρόνια για τη Βέρντερ, Αίλτον. Η Λεβερκούζεν είχε μια ευκαιρία να σώσει τον πόντο αλλά το πέναλτι που κέρδισε χαραμίστηκε από τον τερματοφύλακα-εκτελεστή της, τον Μπουτ. Σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια μέρα η Ντόρτμουντ κέρδιζε το δικό της παιχνίδι με το ίδιο σκορ, με πέναλτι του Αμορόσο στο 89′! Η διαφορά μειωνόταν πλέον στους δυο πόντους και τα περιθώρια για γκέλα στένευαν.
Αντίπαλος την προτελευταία αγωνιστική ήταν η Νυρεμβέργη, που πάλευε για τη σωτηρία της. Για δεύτερο σερί ματς η Λεβερκούζεν κατάρρευσε από την πίεση για το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, ηττήθηκε με 1-0 και έπεσε από την κορυφή, αφού η Ντόρτμουντ με Αμορόσο, Ροζίτσκι και Κόλερ σε μεγάλα κέφια περνούσε από το Αμβούργο με ένα εντυπωσιακό 3-4. Ο τίτλος ήταν πλέον στα χέρια άλλου ή, για να ακριβολογούμε, τον είχε χαρίσει μόνη της σε κάποιον άλλον. Η συνέχεια έμεινε γνωστή στην πιάτσα ως “η εβδομάδα που η Λεβερκούζεν έγινε μια για πάντα Νεβερκούζεν” μια πολύ βαριά φράση που στο μόνο που υπερβάλλει είναι στο ότι δεν ήταν μια εβδομάδα αλλά έντεκα μέρες.
Σχόλια