Αυτοί που ξεπέρασαν τον Κριστιάνο

Με τη μετακόμισή του στην Ιταλία σήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ο Κριστιάνο έκανε ό,τι μπορούσε για να φέρει το Τσάμπιονς Λιγκ στη Γιούβε και κατέκτησε το πρωτάθλημα περίπατο. Πόσο ξεχώρισε όμως από τους υπόλοιπους στην Ιταλία σε αυτή την πρώτη σεζόν; Με τη βοήθεια των xGoals θα συζητήσουμε την κούρσα για το χρυσό παπούτσι στην Serie A.

Η σεζόν τελείωσε, η Γιούβε κατέκτησε ένα από τα πιο εύκολα πρωταθλήματα, η Νάπολι αυτή τη φορά δε διεκδίκησε στα ίσα το πρωτάθλημα και όλο το ενδιαφέρον συσσωρεύθηκε στις 2 θέσεις που απέμεναν για το Τσάμπιονς Λιγκ. Μέχρι την Πρωτομαγιά, η βαθμολογία ήταν κάπως έτσι:

Τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος, έξι ομάδες, δύο θέσεις. Ίντερ και Αταλάντα κατάφεραν να διατηρήσουν μέχρι το τέλος τη θέση τους, παρά το 4/4 της Μίλαν. Για τη Λάτσιο, η ήττα από την Αταλάντα, την 35^η αγωνιστική ήταν καταδικαστική για το Τσάμπιονς Λιγκ, πήρε όμως εκδίκηση στον τελικό Κυπέλλου. Για την Τορίνο, που ήλπιζε σε στραβοπατήματα της Αταλάντα (που δεν ήρθαν), η διαφορά των 6 βαθμών από την 3^η τότε Ίντερ ήταν πολλοί για να ανατραπούν, ενώ η Ρόμα με τις ισοπαλίες εκτός έδρας απέναντι σε Τζένοα και Σασουόλο… έβγαλε τα μάτια της.

Παράλληλα με τη μάχη για τα χρυσά ευρωπαϊκά εισιτήρια, η φετινή Serie A παρουσίασε μεγάλο ενδιαφέρον και στη μάχη για το χρυσό παπούτσι. Σημειώθηκαν πολλές διαφοροποιήσεις, σε σχέση με την περυσινή σεζόν, εμφανίστηκαν νέα ονόματα στο προσκήνιο, άλλοι μέχρι φέτος άγνωστοι (Πιόντεκ), άλλοι γνωστοί βετεράνοι των ιταλικών γηπέδων (Κουαλιαρέλα) και η παρουσία του Κριστιάνο έδωσε άλλη αύρα σε αυτή την… κούρσα.

Με τη βοήθεια των δεδομένων που προσφέρει το understat.com, θα δούμε ποιοι σκόραραν περισσότερο, ποιοι ήταν πιο εύστοχοι, ποιοι απείλησαν περισσότερο και ποιοι σημείωσαν τη μεγαλύτερη πτώση τον τελευταίο χρόνο.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ 20

Όπως τονίζεται στο γράφημα το κόκκινο χρώμα δηλώνει τον αριθμό των γκολ εκτός περιοχής (πέραν των απευθείας φάουλ που είναι με πράσινο) και το μπλε των γκολ εντός περιοχής (εκτός των πέναλτι που είναι με άσπρο). 

Ο Κουαλιαρέλα, λοιπόν, στα 36 του κατάφερε για πρώτη φορά να ξεπεράσει τα 20 γκολ στο ιταλικό πρωτάθλημα (26 μετά τα 19 περσινά) με την Σαμπντόρια και τον ακολούθησαν οι Ζαπάτα με 23 και μόλις 1 (!) πέναλτι, σκοράροντας 22 γκολ εντός περιοχής 8 εκ των οποίων εντός μικρής περιοχής, για λογαριασμό της πιο αποτελεσματικής και πιο απειλητικής επίθεσης στην Ιταλία, αυτή της Αταλάντα, και ο Πιόντεκ, που πέρασε το πρώτο μισό της σεζόν στην (τελικά) 17^η  Τζένοα, όπου σκόραρε 11 γκολ (13 με τα πέναλτι), και το δεύτερο στην Μίλαν κάτι που δεν τον επηρέασε και συνέχισε να σκοράρει με τους ίδιους ρυθμούς (9 γκολ).

Ο Κριστιάνο, από την άλλη, πίσω από αυτούς τους τρεις, με 21 γκολ, και 16 χωρίς τα πέναλτι, 1 μόλις λιγότερο από τον πρώτο στη λίστα Κουαλιαρέλα. Κι αν για την περίπτωσή του υπάρχει ο αντίλογος ότι «δεν έπαιξε όσο έπαιξαν οι άλλοι»-που ισχύει-ας δούμε και τις επιδόσεις των παικτών που θα αναλύσουμε ανά 90 και σε συνάρτηση με το πόσο απειλούσαν (τα xGoals τους), χωρίς τα πέναλτι. 

Τα xGoals (Expected Goals) αξιολογούν τι πιθανότητες έχει μια τελική προσπάθεια, να γίνει γκολ, πόσο απειλητική και επικίνδυνη είναι λαμβάνοντας υπόψη πολλές παραμέτρους όπως τον τρόπο εκτέλεσης, τις συνθήκες εκτέλεσης (γωνία εκτέλεσης, απόσταση από την εστία και τον αμυντικό), το είδος της φάσης (π.χ. open play, κόρνερ, εκτέλεση φάουλ) κ.ά.

ΠΟΙΟΙ ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΕΥΣΤΟΧΟΙ

Όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάποιος παίκτης στο γράφημα τόσο πιο πολύ απειλούσε στο σύνολο ανά 90′ ενώ όσο πιο δεξιά τόσο πιο πολύ σκόραρε ανά 90′.

Το όνομα όσων είναι με κόκκινο χρώμα ή περίγραμμα σημαίνει πως σκόραραν λιγότερο (έστω και οριακά) από όσο έπρεπε με βάση τις τελικές τους προσπάθειες, ενώ αυτοί που είναι με πράσινο αξιοποίησαν στο έπακρο τις ευκαιρίες τους, και ακόμα παραπάνω, ενώ αυτών που βρίσκεται σε μαύρο και λευκό περίγραμμα δηλώνει ότι στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσουμε τις περσινές τους επιδόσεις, για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. 

Όσο πιο ψηλά βρίσκεται το όνομα κάποιου τόσο πιο πολλές τελικές είχε, ενώ όσο πιο δεξιά τόσο μεγαλύτερη αξία είχε η μέση τελική.

Βλέπουμε πως ο Κουαλιαρέλα των 10 εκτελέσεων πέναλτι (με 9 εύστοχα) πέφτει στην 6^η θέση των γκολ χωρίς πέναλτι ανά 90 λεπτά, σκοράροντας μάλιστα κι ακριβώς όσο έπρεπε. Ο Ιταλός έπαιξε 3224 λεπτά, 250 περισσότερα από τον δεύτερο, ανάμεσα σε αυτούς τους παίκτες σε λεπτά συμμετοχής, Πιόντεκ, με δύο ομάδες. Βέβαια σε αντίθεση με τους άλλους παίκτες που εξετάζουμε αγωνίστηκε με την 8^η Σαμπντόρια, ένα σκαλοπάτι κάτω από τις ομάδες που είδαμε παραπάνω. Στις… πλάτες του κουβάλησε το 37% των xGoals της ομάδας του (χωρίς τα πέναλτι-με αυτά το ποσοστό ανεβαίνει).

Μόνο ο Πιόντεκ είχε μεγαλύτερο ποσοστό (39%) για λογαριασμό των Τζένοα και Μίλαν και ούτε ο ίδιος απογοήτευσε τις ομάδες που βασίστηκαν σε αυτόν, και ήταν 3^ος και σε αυτή την κατάταξη, μετά τη μάχη για το χρυσό παπούτσι. Εντός περιοχής έκανε γκολ 1 ανά 5.1 τελικές προσπάθειες. Μόνο ο Ζαπάτα χρειαζόταν λιγότερες με 4.7 τελικές.

Ο οποίος Ζαπάτα εξακολουθεί να ξεχωρίζει τόσο σε απειλή όσο και σε αποτελεσματικότητα, πράγμα δύσκολο όταν απειλείς σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ο Κολομβιανός ήταν οριακά τρίτος σε τελικές εντός περιοχής ανά 90 λεπτά με 3.2, και όπως είδαμε και πιο πάνω, σκόραρε 22 φορές. 15 φορές με το δεξί, 3 με το αριστερό και 4 με το κεφάλι. Πράγμα που δικαιολογεί και το γεγονός ότι φέτος είχε τις πιο «καθαρές» τελικές κατά μέσο όρο, χωρίς να σουτάρει παραπάνω από τους υπόλοιπους επιθετικούς.

Μέρτενς και Μίλικ πολύ κοντά μεταξύ τους, και μαζί με Πιόντεκ, πίσω από τον Ζαπάτα στα γκολ (πάντα χωρίς τα πέναλτι) ανά 90’-και με διαφορά από τους άλλους παίκτες που εξετάζουμε. Μάλιστα οι δυο τους ήταν οι μόνοι μεταξύ αυτών με γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ, και με τα περισσότερα γκολ εκτός περιοχής. Πέντε ο Μέρτενς, τρία ο Μίλικ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ

Όσον αφορά τον Κριστιάνο;

Για οποιονδήποτε άλλο παίκτη η σεζόν του θα χαρακτηριζόταν εξαιρετική. Έκανε σε γενικές γραμμές ό,τι έκανε συνήθως: σούταρε πολύ, απείλησε πολύ (περισσότερο σε ποσότητα, παρά σε ποιότητα, όπως βλέπουμε παραπάνω) και σκόραρε αρκετά.

Είχε τα περισσότερα σουτ εκτός περιοχής ανά 90 λεπτά με 2.3 προσπάθειες. Στο σύνολο, σε 69 σουτ εκτός περιοχής σκόραρε 1. Εντός περιοχής με περίπου 3.4 προσπάθειες ανά 90 ήταν πρώτος μαζί με τον Τζέκο, ωστόσο χρειαζόταν κατά μέσο όρο 6.7 για να σκοράρει. Πράγμα που τον καθιστά τέταρτο πιο αποτελεσματικό μεταξύ αυτών των παικτών στη φετινή Serie A, σε γκολ ανά τελικές προσπάθειες εντός περιοχής.

Η αποτελεσματικότητά του, επομένως, δεν ήταν σε υψηλά επίπεδα, αλλά αυτό δεν είναι αφύσικο για παίκτες που απειλούν τόσο και βρίσκονται μέσα σε τόσες φάσεις. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια δεν ήταν η πολύ υψηλή αποτελεσματικότητα το όπλο του. Ή τουλάχιστον αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει.

Για τα δεδομένα του Κριστιάνο, όμως, τουλάχιστον στην Ιταλία, η φετινή σεζόν ήταν μέτρια. Πρόκειται για παίκτη που μας έχει συνηθίσει σε κορυφές και δεδομένου ότι ήταν η πρώτη του χρονιά στο ιταλικό πρωτάθλημα, θα περίμενε κανείς να κυνηγήσει περισσότερες πρωτιές και ρεκόρ. Ηθελημένα ή μη, δεν το έκανε.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι δε χρειάστηκε κάτι παραπάνω από αυτόν η ομάδα του. Συνεχίζοντας το μοτίβο των τελευταίων ετών, έκανε διαχείριση δυνάμεων, για να είναι έτοιμος για τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ. Η λεγόμενη σεζόν των 7 αγώνων.

Σκόραρε όλα (!) τα γκολ της Γιουβέντους στους αγώνες αυτούς. Το χατ τρικ του με την Ατλέτικο ανέτρεψε το 2-0 του πρώτου αγώνα, ενώ έδωσε και σκορ πρόκρισης με το γκολ του στο 1-1 του Άμστερνταμ στα προημιτελικά. Σκόραρε και στο Τορίνο με τον Άγιαξ, αλλά δεν ήταν αρκετό. Δεν αρκούσε ένας παίκτης για να πάρει η φετινή-κακή- Γιούβε το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ.

Έτσι Κριστιάνο και Γιούβε έμειναν από νωρίς (16 Απριλίου) χωρίς στόχους, αφού είχαν αποκλειστεί και από το Κύπελλο Ιταλίας από τις 30 Ιανουαρίου με 3-0 από την εκπληκτική Αταλάντα. Και ακολούθησαν 6 ματς για το πρωτάθλημα (έχοντας διαφορά 17 βαθμών), με 1 νίκη, 3 ισοπαλίες και 2 ήττες. Με 5 γκολ υπέρ (2 για τον Κριστιάνο) και 8 κατά.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ «ΕΠΕΣΑΝ»

Θα παρατηρήσατε ότι δεν έγινε καμία αναφορά τους Ντιμπάλα, Ιμόμπιλε, Ικάρντι και Τζέκο, ενώ συμπεριλαμβάνονται σε όλα τα γραφήματα. Σε μερικά από αυτά μάλιστα συμπεριλήφθηκαν οι περσινές τους επιδόσεις, ακριβώς γιατί θα αναφερθούμε στην πτώση που σημείωσαν στις περισσότερες κατηγορίες, σε σύγκριση με την περσινή εκπληκτική σεζόν που διένυσαν οι τέσσερίς τους.

Το όνομα και οι επιδόσεις του οποίου πάει αμέσως το μάτι είναι του Ντιμπάλα. Από την περυσινή σεζόν των 22 γκολ, στη φετινή των 5. Το αξιοπρόσεκτο της υπόθεσης είναι ότι τα πέντε του γκολ, δεν ήταν προϊόν αναποτελεσματικότητας (όπως για παράδειγμα του Τζέκο, που θα δούμε παρακάτω). Τα περυσινά νούμερα του Ντιμπάλα είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Σκόραρε υπερδιπλάσια γκολ από αυτά που έπρεπε, με βάση τις ευκαιρίες του, με 7 γκολ εκτός περιοχής (σε 67 προσπάθειες, 2 λιγότερες από όσες είχε φέτος ο Κριστιάνο), τα 3 με απευθείας εκτέλεση φάουλ.

Αυτή την υπεραποτελεσματικότητα, τη διατήρησε και μέσα στην περιοχή όπου σκόραρε άλλα 12 γκολ, και μάλιστα χωρίς να έχει ούτε μία (!) προσπάθεια από το ύψος της μικρής περιοχής. Τι άλλαξε φέτος και σημείωσε τέτοια πτώση ο Αργεντινός;

Πολύ απλά δε βελτιώθηκε η ποιότητα των σουτ του. Συνέχισε να σουτάρει περισσότερο εκτός, παρά εντός περιοχής (36 έναντι 28 προσπαθειών) και ταυτόχρονα είχε και λιγότερες προσπάθειες ανά παιχνίδι. Οι 4.4 περυσινές προσπάθειες, έγιναν 2.8 και όπως είδατε παραπάνω η ποιότητα των σουτ του δεν είχε πολύ μεγάλες διαφορές από την περσινή.

Δεν ήταν επομένως μια «κακή, ντεφορμέ και άστοχη» χρονιά η φετινή. Αν η Γιούβε χρειάζεται σκορ από τον Ντιμπάλα, πρέπει πολύ απλά να αλλάξει τον τρόπο που τον χρησιμοποιεί. Αλλιώς δεν πρέπει να έχει απαιτήσεις για 10+ γκολ τη χρονιά με την υφιστάμενη κατάσταση.

Αυτά που έκανε πέρυσι είναι πάρα πολύ δύσκολο να επαναλαμβάνονται σε σταθερή βάση. Εκτός αν είσαι ο Μέσι. Το πόσο απειλεί ένας παίκτης είναι διατηρητέα κατάσταση, το πόσο αποτελεσματικός είναι, όχι τόσο. Είναι και αποτέλεσμα φόρμας, ρέντας.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΣΤΟΧΟΙ

Κι εδώ ερχόμαστε στο κεφάλαιο Τζέκο. Ο Βόσνιος από την προπέρσινη χρονιά των 29 γκολ και την περσινή των 16, φέτος έπεσε στα 9. Και η δική του πτώση συνδυάστηκε με αυτή της Ρόμα. Από την 2^η και την 3^η θέση στην 6^η. Από τους 87 και τους 77 βαθμούς στους 66. Ωστόσο πιο πιθανό μοιάζει η γενικότερη μετριότητα της Ρόμα να συνεπήρε τον Τζέκο, παρά το αντίθετο.

Ο ίδιος διατήρησε την απειλή του στα ίδια επίπεδα με πέρσι. Σχεδόν ίδιες τελικές ανά 90 λεπτά με πέρυσι, σχεδόν ίδια xGoals ανά 90 λεπτά. Μάλιστα φέτος ήταν οριακά καλύτερος σε αυτούς τους τομείς και σε επίπεδο απειλής ήταν κάτω μόνο από τους Κριστιάνο και Ζαπάτα. Tον πρόδωσε, όμως, η ευστοχία σε μεγαλύτερου του σύνηθες βαθμό. Και πέρσι σε ευκαιρίες για 15 γκολ εντός περιοχής, σκόραρε 12. Πέτυχε όμως και 4 εκτός. Φέτος σε ευκαιρίες για 14 γκολ εντός έβαλε 9 και εκτός περιοχής κανένα.

Ταυτόχρονα, σε αντίθεση με άλλους επιθετικούς, δεν έχει στο λογαριασμό του εκτελέσεις πέναλτι (όπως και ο Μίλικ), που πιθανότατα θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν ακόμα και φέτος σε διψήφια σε γκολ σε γκολ.

Ούτε πέρυσι διένυσε overachieving σεζόν, ούτε και πρόπερσι που βρήκε 29 φορές δίχτυα. Το μεγάλο του όπλο είναι το πόσο βρίσκεται μέσα στις φάσεις και αυτό του επιτρέπει να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο και στα 33 του.

Από την άλλη, ο Μάουρο Ικάρντι φέτος διένυσε τη χειρότερη σεζόν του στην Ίντερ σε επίπεδο σκοραρίσματος. Από τα 11 γκολ που πέτυχε, τα 5 ήταν από εκτέλεση πέναλτι, ενώ το τελευταίο του γκολ, που δεν ήταν πέναλτι, ήταν τον Δεκέμβριο. Εκείνο το 2-2 με τη Ρόμα ακολούθησαν 18 συμμετοχές και 1403 λεπτά. Σε αυτά τα 18 παιχνίδια, όμως, δεν έκανε στην πραγματικότητα κάτι διαφορετικό, πέρα από τα διαφορετικά επίπεδα ευστοχίας.

Η αξία της μέσης τελικής του ήταν οριακά καλύτερη από ότι στην αρχή της σεζόν (0.17 έναντι 0.15) και με ίδια διαφορά χειρότερη από την περσινή σεζόν των 29 γκολ (0.19 xG ανά σουτ). Νούμερα που τον τοποθετούν στη 2^η θέση των πιο απειλητικών τελικών για τη φετινή σεζόν, όπως είδαμε και προηγουμένως. Αλλά το γεγονός ότι δε σουτάρει πολύ (έχει τα λιγότερα σουτ ανά 90 λεπτά ανάμεσα στους παίκτες που αναφέρονται), τον αποτρέπει από το να ανέβει πιο ψηλά στο πόσο απειλούσε συνολικά ανά αγώνα.

Κι αν μάλιστα για έναν παίκτη που σπάνια εκτελεί (κι επομένως σπάνια σκοράρει) εκτός περιοχής, η χαμηλή συχνότητα με την οποία σουτάρει συνδυαστεί με τη συχνότητα 1 γκολ ανά 9.8 προσπάθειες εντός περιοχής, την ώρα που πέρυσι το αντίστοιχο κλάσμα ήταν 1 προς 3.4, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι πήγε στραβά φέτος στο γήπεδο.

ΜΕΙΩΣΗ 50%

Θα κλείσουμε με τον περσινό (μαζί με τον Ικάρντι) πρώτο σκόρερ Ιμόμπιλε. Ο Ιταλός σκόραρε σχεδόν τα μισά γκολ σε σχέση με πέρυσι, και μάλιστα αγωνιζόμενος 100 περίπου περισσότερα λεπτά. Από τα 29 (22 non-penalty) γκολ στα 15 (11 non-penalty). H ποιότητα των τελικών του προσπαθειών έπεσε σημαντικά, καθώς σούταρε περισσότερο και χειρότερα.

Ωστόσο, η πτώση φαίνεται μεγάλη κυρίως λόγω της περσινής εκπληκτικής αποτελεσματικότητας. Με αναλογία 1 γκολ ανά 10.3 τελικές προσπάθειες εντός περιοχής, είναι αν μη τι άλλο αξιοπρόσεκτη επίδοση τα 11 γκολ, καθώς ο επιθετικός της Λάτσιο, φέτος είχε παραπάνω προσπάθειες απλώς δεν είχε την ίδια ευστοχία του 1 γκολ ανά 3.7 προσπάθειες, επίδοση που σπάνια επαναλαμβάνεται από χρονιά σε χρόνιά.

Κι αν λάβουμε υπόψη και τη σεζόν 2016-2017, όταν επέστρεψε μόνιμα (είχε προηγηθεί εξάμηνος δανεισμός στην Τορίνο) στην πατρίδα του μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τις Ντόρτμουντ και Σεβίλλη, χρονιά που πέτυχε 23 γκολ (17 χωρίς τα πέναλτι), μπορούμε να εντοπίσουμε ένα σημείο που έπαιξε σημαντικό ρόλο και μπορεί να ερμηνεύσει τη φετινή πτώση στο σκοράρισμα. Εκείνη τη χρονιά είχε 11 τελικές στη μικρή περιοχή, βρίσκοντας δίχτυα στις 7. Πέρσι σε 10 προσπάθειες σκόραρε 5 φορές, ενώ φέτος σε μόλις 5 προσπάθειες, ευστόχησε μία φορά… Έξι γκολ λιγότερα δηλαδή από αυτή τη ζώνη σε σχέση με εκείνη τη χρονιά. Όση ήταν και η διαφορά στα non-penalty γκολ του.

*Θα μπορούσαν να προστεθούν οι επιδόσεις παικτών όπως οι Μπελότι, Παβολέτι, Καπούτο, Πετάνια (όλοι 15+ γκολ), ωστόσο επιλέξαμε να εστιάσουμε στα «πρώτα ονόματα» των ομάδων της κορυφής και αυτούς που ξεχώρισαν πέρυσι.