Από Το ποδόσφαιρο ήρθε στη ζωή μας αγνά, είχαμε στόχο την αγορά μίας μπάλας, αυτός που την κατείχε είχε περίοπτη θέση στη παρέα.
Δύο παράλληλοι δρόμοι ήταν η αιτία για τα πρώτα μου ντέρμπι στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Άνω Μαχαλάς κάτω Μαχαλάς. Κάπου στη μέση η αλανίτσα και από το πρωί μέχρι το βράδυ σκοτωμός.
Παιδικές φιγούρες η κάθε μία με τη χάρη της. Ο χοντρός, ο ψηλός, το ταλέντο, το μηχανάκι, ο τερματοφύλακας. Πάντα ο τελευταίος είχε ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας.
Ήμουν οκτώ χρονών όταν σκέφτηκα πως πρέπει να μας φτιάξει κάποιος φανέλες για τον Άνω Μαχαλά που ανήκα. Στη φτωχογειτονιά μας δεν είχαμε και τις σούπερ επιχειρήσεις. Στάμπαρα τους Πυρσός Θερμοσίφωνες, είδος πολυτελείας για τα 80ς.
Ιδιοκτήτης ο κ. Ξενιτόπουλος, θείος του Γιώργου Δώνη που θα έπαιζε λίγα χρόνια μετά στον Παύλο Μελά. Την ομάδα της γειτονιάς μου και μία από τις ιστορικότερες των Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη. Στην οποία έπαιζα από τα 6 μου και ήμουν το ball boy της εποχής.
Κατάφερα να ψήσω τον κ. Ξενιτόπουλο να μου φτιάξει τις μπλούζες. Άσπρες, με μαύρο δερμάτινο αριθμό και στο σήμα το λόγκο του Πυρσού, της εταιρίας του. Είχα πουλήσει και το όνομα ο σκύλος.
Πήρα τις φανέλες και τις πήγα στη γειτονιά. Οι άλλοι ζαλίστηκαν που τα κατάφερα, εγώ ως ο άνθρωπος που το κατάφερα, απαίτησα να είμαι ο αρχηγός. Η αξιοκρατία υπήρχε στη γειτονιά. Κανένας δεν μου το αρνήθηκε και γεμάτος καμάρι πήγα έδωσα 120 δραχμές για να αγοράσω το περιβραχιόνιο που έγραφε captain. Μπορεί να κοιμόμουν με αυτό.
Μεγαλώνοντας, από τον Άνω Μαχαλά, έναν μικρό δρόμο της Σταυρούπολης την Ρόδου, έπαιξαν επαγγελματικό ποδόσφαιρο τρία παιδιά και εγώ έγινα δημοσιογράφος σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Ο Δημήτρης και ο Ιπποκράτης Παπαδόπουλος και ο Γιάννης Κεσαπίδης, παιδιά που μπορεί να μην έφτασαν σε επίπεδο Σούπερ Λίγκας, αλλά στο ποδόσφαιρο της Θεσσαλονίκης άφησαν για τα καλά το στίγμα τους.
Μεγαλώνοντας, τα παιδιά του στενού και αρκετά ακόμη από τα γύρω στενά, άρχισαν να μοιράζονται σε διάφορες ομάδες. Εγώ στον Παύλο Μελά, έπεσα πάνω στον Στέφανο Δεμίρη, παλιό άσο του Άρη και προπονητή μας. Την ώρα που οι μισοί της γειτονιάς δεν ήξεραν να γράφουν, ο κυρ Στέφανος μας ζητούσε να γράφουμε εκθέσεις για τα καλά και τα στραβά των συστημάτων. Κάθε σύστημα ξεχωριστή έκθεση. Ακόμη θυμάμαι τον φόβο των συμπαικτών μου που δεν το είχαν με τη γραφή. Ο κυρ Στέφανος ήταν ο Σάντος των φτωχών.
Κατάφερα να αποβληθώ Δ΄ δημοτικού. Αρχικά ο διαιτητής είπε να γίνω αλλαγή γιατί έτσι κάνουν στα μικρά παιδιά και εγώ τον είπα μουνόπανο όταν κατάλαβα ότι έκανε νεύμα στον προπονητή μου. Ήταν ντέρμπι, Παύλος Μελάς – Ομόνοια Σταυρούπολης. Όλο το σχολείο στη κερκίδα. Τη λέξη την γνώριζα καλά, αφού πήγαινα σε όλα τα παιχνίδια του Παύλου Μελά και σε πολλά του ΠΑΟΚ, άρα οι μεγάλοι με είχαν… εκπαιδεύσει.
Ο πατέρας μου, ο Βαγγέλης Κόλκας γνωστός στη Σταυρούπολη και ως ο Αμερικάνος, δεν ήταν σαν τους σημερινούς. Ήξερε πως ο γιος του δεν είναι ο Μέσι. Την ώρα που έφαγα την κόκκινη με περίμενε να βγω από το γήπεδο να με πρήξει. Έφαγα κανά δυο κλοτσιές μπροστά σε όλο το σχολείο, γλίτωσα πηδώντας καμιά πέντε – έξι, όλα καλά. Για την ιστορία, χάσαμε εξαιτίας μου.
Ακόμη και ο ίδιος ο πατέρας μου μέσα από τη συμπεριφορά του σε εμένα, κρατούσε την ισορροπία μέσα στην ομάδα. Όταν δεν τραβούσα μου έλεγε «άστο αγόρι μου για καμιά μπουγάτσα είσαι». Και με γλεντούσαν οι κολλητοί του με την ατάκα του.
Η καριέρα μου συνεχίστηκε στη Αθήνα και τον Χολαργό. Αρχηγός στο εφηβικό και εκεί όπως τότε στη γειτονιά και μετά στον Παύλο Μελά. Εκεί φάνηκε πως θα μπορούσα να παίξω μέχρι Γ εθνική μετά βίας. Όμως η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μου ήδη δούλευε το πως θα γίνω δημοσιογράφος, με τη λογική το πως θα κάνω μία δουλειά για να πηγαίνω στον ΠΑΟΚ. Μία ηλίθια λογική που εν τέλει μου έσωσε τη ζωή.
Η καριέρα μου τελείωσε άδοξα όταν ο Χολαργός πήρε δύο μισθοφόρους στη θέση μου και με έδωσε δανεικό την άλλη ομάδα του Χολαργού, τον Άρη. Έπεσα και σε έναν προπονητή που την είδε Πασαρέλα και προσπάθησε να μου επιβάλλει να κόψω το μακρύ μου μαλλί. Η έκρηξη ήρθε στη προετοιμασία και κάπου εκεί τελείωσε το παραμύθι. Άλλωστε είχα πάρει την απόφασή μου να γίνω δημοσιογράφος. Από τα γήπεδα δεν θα έφευγα ποτέ. Το μαλλί βέβαια το κούρεψα γιατί πήγα φαντάρος, αλλά τουλάχιστον δεν μου το έκοψε ο μυρωδιάς.
Γιατί τα αναφέρω όλα τα παραπάνω; Γιατί απλούστατα αποτελούν την βάση μου γύρω από το ποδόσφαιρο και τα βιώματά μου. Το αγνό τους κομμάτι γύρω από το ποδόσφαιρο. Αυτό που με βοήθησε στη συνέχεια να ξεπεράσω τα πάντα.
Μετά από μία εικοσαετία στη δημοσιογραφία, έφτασα πλέον στο σημείο να επιστρέψω στις ρίζες μου. Να στήσω μαζί με κάποιους φίλους μου ένα project που αφορά μόνο το άθλημα. Την αγνή του οπτική. Την καθαρά αθλητική.
Η δική μου ιστορία είναι σχεδόν ίδια με των άλλων παιδιών που βρίσκονται εδώ. Διαφορετική αλλά στην ουσία ίδια. Γιατί αυτή η ομάδα που είμαστε εδώ, όταν θα συναντηθούμε για μίτινγκ δεν θα κάνουμε ποτέ μίτινγκ αλλά θα μιλήσουμε για μπάλα, όταν θα δούμε κάτι στη τηλεόραση θα το στείλουμε στον άλλο να το δει, όταν μπει ένα γκολ θα μοιραστούμε τον θαυμασμό μας στο ίδιο δευτερόλεπτο.
Η εποχή της μάλλινης φανέλας που πρωτοφορέσαμε πέρασε. Αυτή που παίρναμε στο σπίτι, την πλέναμε και την ξαναφορούσαμε στους αγώνες.
Τα παιδιά που την φορούσαν μεγάλωσαν, έγιναν επαγγελματίες δημοσιογράφοι, επαγγελματίες προπονητές, αναλυτές, γυμναστές και ήρθε η ώρα να παντρευτούν στο project που λέγεται repress.gr.
Δεν είναι εύκολο ο προπονητής να σκεφτεί σαν δημοσιογράφος, ο δημοσιογράφος σαν προπονητής, όμως για αυτόν τον λόγο το δουλεύουμε περίπου πέντε μήνες πριν το βγάλουμε στον αέρα.
Το repress.gr είναι το στίγμα ευγνωμοσύνης μας για τα όσα μας έδωσε το ποδόσφαιρο. Και σε μία κοινωνία των ΜΜΕ που μου βροντοφωνάζει στο αυτί τόσα χρόνια πως το άθλημα από μόνο του δεν είναι εμπορικό, γιατί έτσι εκπαίδευσε το κοινό, η δική μου απάντηση είναι ας το διαπιστώσουμε μόνοι μας.
Αφού κανένας άλλος δεν έχει αυτή τη διάθεση, το κάναμε εμείς. Μία παρέα.
Σχόλια