Από Eνόσω έσπρωχνε και τακτοποιούσε καροτσάκια, το επαναλάμβανε συνεχώς από μέσα του, σαν προσευχή: «Όχι, δεν είναι αυτό το πράγμα που θα κάνω στο υπόλοιπο της ζωής μου, όχι…». Ο Νταν Μπερν ήταν τότε 16 ετών. Είχε αρχίσει κάπως να κάνει ειρήνη με αυτό που για καιρό τον βασάνιζε: Την απόρριψη από τα τμήματα υποδομής της Νιούκαστλ. Της ομάδας της καρδιάς του. Δεν είχε αποδεχτεί και πως αυτό θα ήταν το μέλλον του – σε καμία περίπτωση.
Αγωνιζόταν στην παντελώς άσημη Blyth Spartans και η δουλειά στο σούπερ μάρκετ του επέτρεπε να βγάζει ένα κάποιο χαρτζιλίκι ώστε να μπορεί να παίζει το Σαββατοκύριακο μπάλα, στα «τοπικά».
Κι ύστερα, η τύχη άρχισε επιτέλους να είναι ευγενική μαζί του. Τον είδαν από την Ντάρλινγκτον, τον ξεχώρισαν, τον πήραν. Ρίχτηκε με τα μούτρα στο project και λίγα χρόνια μετά, το 2011, στα 19 του, έπαιρνε τη μεγάλη μεταγραφή στη Φούλαμ. Είχε δανεισμούς το «μενού» για αρχή. Σε Γέοβιλ, Μπέρμιγχαμ. Το 2014 πάντως θα παίξει 9 ματς στην Premier League με τους «Κότατζερς».
Κι ύστερα, ξανά «κατήφορος». Το ότι πήρε απότομα τόσο ύψος ενώ η θέση του ήταν αριστερός μπακ, του δυσκόλεψε τη ζωή. Που ξανακούστηκε μπόι 2 μέτρα να τρέχει πάνω-κάτω τη γραμμή. Τρία χρονιά αργότερα, βρισκόταν στη Γουίγκαν, στη League One. Οι περισσότεροι στη θέση του θα ένιωθαν πως έχασαν οριστικά το τρένο. Όχι εκείνος.
Το γιατί το έχει εξηγήσει πολύ σχηματικά: «Ήξερα πως θα μπορούσε να είναι και πολύ χειρότερο, ότι θα μπορούσα να είμαι ακόμα στο σούπερ μάρκετ. Και έπαιρνα δύναμη να συνεχίσω να παλεύω, να προσπαθώ».
Σχόλια