Από Ολα για τη μητέρα του. Κάθε σπριντ, κάθε σουτ, κάθε πάσα, κάθε γκολ. Δεν είναι, φυσική παρουσία, μαζί του. Την κουβαλάει, ωστόσο, στην καρδιά του συνεχώς. Γιατί μπορεί μετά την τραγωδία ο Ζοάο Κανσέλο να σκέφτηκε να σταματήσει την μπάλα, νιώθοντας ανήμπορος να συνεχίσει. Αλλά ήταν τελικά η θύμηση, η βαθιά αγάπη που τον έκανε να βρει τη δύναμη. Να προχωρήσει και τελικά να φτάσει τόσο ψηλά.
Εκείνο το Σάββατο του Ιανουαρίου του 2013 έμοιαζε φαινομενικά με οποιοδήποτε άλλο από τόσα και τόσα προηγούμενα. Είχαν μόλις πάει στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας, να αφήσουν τον μπαμπά Ζόζεφ να πάρει την προγραμματισμένη πτήση του για την Ελβετία, όπου δούλευε εκείνη την εποχή. Μαζί με τον μικρότερο αδερφό του, Pedro και τη μητέρα του, η οποία και οδηγούσε, μπήκαν στο αμάξι για να γυρίσουν σπίτι. Και τότε, συνέβη.
Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Τα 2 παιδιά κοιμόντουσαν στο πίσω κάθισμα, ξύπνησαν από την ένταση του τρακαρίσματος. Δεν τραυματίστηκαν παρά ελαφρά. Δυστυχώς δεν ίσχυσε το ίδιο και για τη Φιλομένα Κανσέλο. Τα μάτια της δεν θα άνοιγαν ποτέ ξανά.
Νεκρός μέσα του
Ο Joao Cancelo ήταν τότε 18 ετών, έπαιζε στη β’ ομάδα της Μπενφίκα. Το σοκ ήταν τεράστιο, η θλίψη ανείπωτη. Πόσο μάλλον καθώς το είχε δει να συμβαίνει μπροστά του.
Χρόνια αργότερα μόνο μπόρεσε να βρει τις λέξεις και τη δύναμη να περιγράψει πώς ένιωσε. Η αφήγησή του είναι συγκλονιστική με όλη τη σημασία της λέξης, δίχως δηλαδή ίχνος της γνωστής δημοσιογραφικής υπερβολής που συνήθως συνοδεύει τη χρήση της.
«Όταν έχασα τη μητέρα μου, ένιωσα πως βρίσκομαι στον πάτο ενός πηγαδιού. Είχα χάσει το φως της ζωής μου και ήμουν νεκρός μέσα μου. Ένιωθα σαν ρομπότ που πρέπει να πάει να κάνει τη δουλειά του, μετά να γυρίσει σπίτι, μετά το ίδιο την άλλη μέρα και κάθε μέρα. Είχα πάψει να χαίρομαι το οτιδήποτε. Έπαιζα μόνο γιατί έπρεπε. Πραγματικά σκέφτηκα να τα παρατήσω, δεν έβρισκα κανένα νόημα στο να συνεχίσω».
Δύο πράγματα τον κράτησαν. Το πρώτο ήταν η επιμονή της Μπενφίκα. Οι άνθρωποι των «Αετών» πίστευαν πολύ στο ταλέντο του και του έδωσαν χρόνο και χώρο να διαχειριστεί το πένθος του. Υπέγραψαν μάλιστα μαζί του επαγγελματικό συμβόλαιο ενώ εμφανώς δεν ήταν στο σημείο που μπορούσε βάσει ικανοτήτων. Και το δεύτερο, η συνειδητοποίηση πως έπαιζε μπάλα ακριβώς λόγω της μαμάς του – και ο πατέρας του φρόντισε να του το υπενθυμίσει μόλις πέρασε λίγο ο καιρός και μπορούσαν να μιλήσουν για το θέμα.
Πόσες και πόσες ώρες είχε περάσει ο Ζοάο Κανσέλο μαζί με τη Filomena να συζητάνε για ποδόσφαιρο, τα όνειρά του. Πόσες θυσίες έκανε αυτή για να τον πηγαίνει παντού, σε όλα τα γήπεδα, στις προπονήσεις. Η μεγαλύτερη οπαδός του, αυτή που τον είχε πιστέψει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.
Σχόλια